«… Ό καθολικισμός είναι πίστη μη χριστιανική… Ό καθολικισμός της Ρώμης είναι χειρότερος από τον αθεϊσμό
… Ό αθεϊσμός κηρύττει μονάχα το μηδέν, ό καθολικισμός, όμως προχωρεί πιο πέρα ακόμα κηρύττει ένα διαστρεβλωμένο Χριστό, ένα Χριστό αντίθετο του Χριστού. Κηρύττει τον Αντίχριστο».
Φιοντόρ Μιχαήλοβιτς Ντοστογιέφσκυ «Ό ηλίθιος» (Δ’, 1, VII)
Υποτίθεται ότι o Φραγκίσκος ήταν ο «Βράχος» της Πίστεως. O διάδοχος του ακάματου και αλύγιστου Αγίου Πέτρου. Αυτό που είδαμε στις ειδησεογραφικές αναπαραστάσεις και παρουσίες του ήταν μάλλον μια έκπτωση του «Μεγάλου Ποντίφηκος», μία ολίσθηση της ρωμαιοκαθολικής παραδόσεως, ένας … ακτιβιστικός αναστεναγμός, μια λευκοντυμένη ήπια και απαλή αποσύνθεση, ένας αντικατοπτρισμός «αλληλέγγυου» διαδηλωτή με άμφια. Μετέτρεψε το από δεκαετίες αρρωστημένο ύφος και δρώμενο της Καθολικής Εκκλήσίας σε «ακράτεια νεωτερικών υποχωρήσεων». Μόνο με τους Ορθοδόξους ήταν αυστηρός ! Το Βατικανό έπαψε να είναι το φρούριο της Εκκλησίας και έγινε …. στρατόπεδο προσφύγων, με διάπλατες πύλες για κάθε παράνομο ξένο, κάθε άπιστο τριτοκοσμικό, κάθε φωνή που απαιτούσε «δικαιωματικά» είσοδο, με εξεγερτικές διαμαρτυρίες και ουρανομήκη θόρυβο αυτοδικαίωσης.
Τα ελείμματα και τα ανομήματα των Καθολικών …αυξήθηκαν και πληθύνανανε : Ο «άκληρος διαδηλωτής» Πάπας Φραγκίσκος, ηγέτης των περισσοτέρων Χριστιανών παγκοσμίως, μιλούσε στον κόσμο με «hashtags» – «κατακερματισμένα μηνύματα εττικέτες» και «soundbites» – «ηχητικά μηνύματα δαγκωματιές», ζητώντας συγγνώμη για τις αμαρτίες της Δύσεως …. από όσους τριτοκοσμικούς έκαψαν τους καθεδρικούς ναούς της. Οι αμαρτίες του ανθρώπου διαλύθηκαν στα βάσανα των «παρανόμων μεταναστών». Η τάξη κατέρρευσε σε μιαν αναγκαστική παροξυντική ενσυναίσθηση. Το Ευαγγέλιο του Χριστού μας μεταμορφώθηκε σε εγχειρίδιο ανθρώπινου δυναμικού για τον πλανητικό παγκόσμιο Νότο, σαν οικουμενιστική-διεθνιστική μπροσούρα που διανέμονταν συνοδευτικά σε ένα γεύμα στο …. Νταβός των Επικυριάρχων. Ο Πάπας Φραγκίσκος γονάτιζε μπροστά στις κάμερες. Έκλαιγε για τους «παράτυπους», τους «αδήλωτους» τους «παρανόμους» μετανάστες. ενώ τα εξοντωμένα αγέννητα των εκτρώσεων ξεχάστηκαν.
Ο Ποιμένας της Παραδόσεως…. απομακρύνθηκε από το ιερό αρχείο. Οι λατινικές λειτουργίες κατήντησαν περιορισμένες. Οι πυκνές ….. μπαρόκ σκιές του θυμιάματος και των ενοχών σκορπίσθηκαν. Στη θέση τους κυμάτιζαν σημαίες με «χαρωπά» ουράνια τόξα στην πλατεία του Αγίου Πέτρου ! Έκανε ζωηρές και αφοσιωτικές ομιλίες για τη «συμπερίληψη» των «διαφορετικών», κήρυττε την «ανεκτικότητα», επέμενε να «καλωσορίσει» η Εκκλησία αυτούς που την αναιρούσαν και θα την κατέστρεφαν. Οι λόγοι του για την «κλιματική κρίση» έμοιαζαν απόλυτα με αυτούς των άχρωμων και «πολιτικά ορθών» γραφειοκρατών στις Βρυξέλλες.
Οι απόψεις του για τον καπιταλισμό απηχούσαν όμορφα τους ηγέτες των εργατικών συνδικάτων στο Μπουένος Άιρες, αλλά τα χρηματοπιστωτικά έμβολα του Βατικανού δούλευαν ….αποδοτικότατα. Για τα εθνικά σύνορα μιλούσε σαν να μην υπήρξαν ποτέ, και στην πρόσφατη ιστορία, σημεία ελέγχου και φραγές. Οι εγκύκλιοί του αντικατοπτρίζουν συγκεκριμένα -πιο ….. απαλά όμως- τις «λευκές βίβλους» του ΟΗΕ (με προτάσεις, στρατηγικές ή πολιτικές κατευθύνσεις για ζητήματα παράνομης μετανάστευσης). Στην εγκύκλιο του 2020 «Fratelli Tutti» («Όλοι αδελφοί»), «για την αδελφότητα και την κοινωνική φιλία», κάθε αδελφός «κατέστη και απεδόθη» ίδιος με τον άλλο, κάθε ψυχή «στριμώχθηκε» στην αναγκαστική ομοιότητα με τις άλλες ψυχές. Το θείο έγινε ισότητα. Το Σώμα Χριστού διανεμήθηκε σε «φιλάνθρωπες» κι επιδοτούμενες ΜΚΟ, μερίδια και ποσοστώσεις μεταναστών.
Οι «Fratelli Tutti» ήταν η επιστολή της αγάπης του προς τον κόσμο, όχι τον βασανισμένο κόσμο των Αγίων και των Μαρτύρων, αλλά το θάμπωμα δίχως σύνορα, η διαχεόμενη «θολούρα» των χαμογελαστών και διεφθαρμένων γραφειοκρατών, οπωσδήποτε «πολιτικά ορθή». Μόνο ….αδελφοσύνη όπως οραματίστηκε η Γαλλική Επανάσταση, αλλά χωρίς καθόλου αίμα. Το κείμενο ξεχείλιζε από μαζοχιστική ατέρμονα ενσυναίσθηση, αφόπλισε κάθε άμυνα της Ευρώπης και των Ευρωπαίων, βάφτισε τους αλλόφυλους όχι στην κολυμβήθρα αλλά ….. σε σιρόπι και θεωρία.
Δεν υπήρχαν πλέον έθνη, υπήρχαν απλώς «γείτονες», που εξαπλώνονταν σε ερήμους και σε ωκεανούς σαν μια ακατάληπτη προσευχή που είχε ξεσπάσει άγρια κι ανήμερη. «Εθνική Κυριαρχία»; Μια αίρεση. «Εθνική Ταυτότητα»; Μια ταλαιπωρία. Ο πόλεμος ήταν αμαρτία, η ιεραρχία ήταν αμαρτία, ο πατριωτισμός ήταν αμαρτία – αλλά η τροποποίηση, η αραίωση, η απομείωση του ιερού; Αυτό ήταν έλεος ! Ο Πάπας Φραγκίσκος ψέλλιζε ακατάληπτα μουρμουρητά για «ενότητα των αδελφών ανθρώπων» και έσβηνε το όνομα κάθε Χριστιανικού έθνους που κάποτε γονάτισε μπροστά στον σταυρό τον σμιλεμένο από τους προγόνους του. Αυτή την απάνθρωπη και βλάσφημη διαδικασία την ονόμασε αυθαίρετα «αδελφότητα», αλλά βρωμούσε συνθηκολόγηση «άνευ όρων» και ατιμωτική άνευ όρων παράδοση της Χριστιανικής Οικουμένης.
Η λαθρομετανάστευση έγινε η σταυροφορία του. Περιέγραψε τα τείχη ως «αντιχριστιανικά». Ωστόσο, το Βατικανό είναι περικυκλωμένο από αυτά. Οι πύλες του Παραδείσου παραμένουν κλειστές στους ακάθαρτους. Αυτές οι διδασκαλίες προορίζονταν για να θεωρούνται τώρα ανούσιες «μεταφορές» ; Τα σύνορα, τα όρια δεν ήσαν πια ιερά; Έπλυνε επιδεικτικά τα πόδια των μεταναστών, αλλά ποτέ των ξεχασμένων, των «παραπεταμένων» και περιθωριοποιημένων Ευρωπαίων πιστών. Οι επιπλήξεις του έπεσαν στα Ευρωπαϊκα έθνη – εκείνα που λατρεύουν τον Χριστό του οποίου χρίσθηκε «αντιπρόσωπος» ! Συντάχθηκε με τις δυνάμεις που αδυνατίζουν, «ξηλώνουν» και υπονομεύουν τις υφές της Ευρώπης. Εκεί που οι απλοί Ευρωπαίοι Πιστοί του Χριστού έβλεπαν μιαν εισβολή, αυτός φανταζόταν αλλαζονικά ένα …. προσκύνημα. Εκεί που άλλοι προειδοποιούσαν για την ανομία των … «προσκυνητών», εκείνος επαινούσε την ακόρεστη λαχτάρα τους. Αυτό ήταν το ύπουλο δόγμα μιας δόλιας οικουμενικότητας, ολότελα απογυμνωμένο από δικαιοσύνη. Η διακριτότητα εγκαταλείφθηκε και αγκαλιάστηκε το χάος. Όμως δεν υπάρχει Αγάπη δίχως Δικαιοσύνη και Δικαιοσύνη χωρίς Αντιστοίχηση ενός εκάστου προς τις πράξεις του. Οτιδήποτε άλλο διασαλεύει την Τάξη του Υψίστου.
Ο καλόκαρδος «φτωχός Πάπας» χαμογέλασε στους άνδρες που φορούσαν κραγιόν και δαντέλες, τους υποδέχτηκε όχι ως πάσχοντες ή αμαρτωλούς που αναζητούσαν την λύτρωση, αλλά ως παρεξηγημένους προφήτες μιας νέας «συμπεριληπτικότητας». Ο Πάπας Φραγκίσκος — που δεχόταν να είναι ο «εκπρόσωπος» του Χριστού μας αλλά κάποτε ρώτησε: «Ποιος είμαι εγώ για να κρίνω;» —έγινε ο εξομολογητής του εκφυλισμένου σύγχρονου κόσμου — αντί να ακούει τις αμαρτίες, μερίμνησε να τις διαγράφει απευθείας! Υπό την εξουσία του, επαινούσαν και όχι απλώς ανέχονταν τους πολιτικούς «γάμους», τις «ενώσεις» ομόφυλων ζευγαριών, ενώ ο ιερός θεσμός του γάμου ευτελίστηκε σε μια γραφειοκρατική αναγνώριση ενός συναισθηματικού βολέματος, μιας κοινωνικής εξυπηρετικής διευκόλυνσης.
Συναντήθηκε με διεμφυλικούς / τρανς ακτιβιστές, ευλόγησε τα ταξίδια τους και με κάθε «μεγαλόψυχη» χειρονομία του, αποσάθρωνε τον παλαιό πέτρινο βωμό της Πίστεως. Η κατήχησή του μιλούσε ακόμα (λεκτικά μόνο, επιφανειακά) για «αταξία», όμως ο τόνος του έπνιγε το σωτηριακό κήρυγμα, επιτηδευμένα ήπιος έως κατατονικός και φιλεύσπλαχνος «προς όλους για όλα», χωρίς διάκριση και αντιστοίχηση, ο τόνος ενός ποιμένα που οδηγεί τα πρόβατά του κατευθείαν στην ομίχλη της καταπτώσεως και της παρακμής.
Στο διαδίκτυο, οι υπερασπιστές του πολλαπλασιάστηκαν σαν μύκητας μούχλας σε μια σκιερή και νοτισμένη κρύπτη καθεδρικού ναού. Τα μιμίδια χαιρέτησαν την παπική καλοσύνη, την παπική ταπεινοφροσύνη, τα παπικά «tweets» ! Έγινε επωνυμία φίρμας, ένας «προοδευτικός» ποντίφικας που μιλούσε άπταιστα με συνθήματα. Που τίμησε την ψυχοπαθητική Γκρέτα Τούνμπεργκ σχεδόν …..σαν Αγία. Το Μυστήριο της Εκκλησίας έδωσε τη θέση του στο εκκοσμικευμένο θέαμα. Η ψηφιακή λειτουργία αντικατέστησε την αρχαία.
Τα hashtags σκόρπιζαν εκεί όπου κάποτε ανέβαινε το θυμίαμα. Έτεινε να κάμπτει διαρκώς το δόγμα, με κλιμακωτές μικρονοθείες και ανεπαίσθητες διαστρεβλώσεις. Ο αλγόριθμος τον αγίασε. Οι κάμερες τον αγάπησαν. Οι άθεοι δέχονταν τις συνεντεύξεις του με χαρά. Αμφισβήτησε το Χριστιανικό δόγμα και ουδέποτε τις ανθρώπινες «προοδευτικές» ιδεολογίες. Όταν μίλησε για τον Διάβολο, τον ονόμασε ρατσισμό και σεξισμό, …. ποτέ δεν τον ταύτισε και δεν τον συνέδεσε με την σήψη που σέρνεται κάτω από τα εκκλησιαστικά άμφια.
Όταν ένας Πάπας αγκαλιάζει τον Κόσμο, η Εκκλησία γίνεται η μαριονέτα του. Αυτή ήταν η κληρονομιά του. Διακήρυξε την ένταξη ενώ απέρριψε το Ευαγγέλιο. Ο παπισμός του εκτυλίχθηκε ως άνευ όρων παράδοση. Χάθηκε η πανοπλία της Εκκλησίας. Το ξίφος σκούριασε. Η πυρά σβήσθηκε. Προσέφερε συγγνώμες, απολογίες και συμβιβασμούς. Ενώ έκλαιγε ματαίως για τον …. ανεξέλεγκτο και απρόσκλητο πνέοντα σφοδρόν άνεμο (θυμηθείτε «Κατά Ιωάννην Ευαγγέλιον» 3:8 – «Ο αέρας όπου θέλει φυσά και ακούεις την βοήν του, αλλά δεν γνωρίζεις από που έρχεται και που θα καταλήξει»), ο καθεδρικός του ναός …. κατέρρευσε. Τώρα που έχει φύγει, καπνός σηκώνεται ακόμα — άστατος και βαρύς. Ο θρόνος παραμένει κατειλημμένος αλλά βεβηλωμένος. Η Καθολική Εκκλησία πρέπει να ξυπνήσει από το παραλήρημα όπου την οδήγησε αυτός ο άνδρας. Πρέπει να θυμηθεί ότι αγάπη που αποσπάται από την αλήθεια είναι προδοσία. Και όσοι εξακολουθούν να πιστεύουν πρέπει να σηκώσουν ξανά το λάβαρο της Πίστεως– αντιμετωπίζοντας τον κόσμο, όχι όπως απαιτεί να τον δουν, αλλά όπως στην πραγματικότητα αγωνιά με πείνα σωτηρίας.
Ο Ρωμαιοκαθολικός Χριστιανισμός, στην ουσία του, είναι ένας ριζικότατος αλλά από γενέσεώς του στρεβλός ουμανισμός, διότι ανεκήρυξε άνθρωπον ως «αλάθητον» και μετέβαλε την θεανθρώπινη Χριστιανική θρησκεία σε θρησκεία, υλικά ανθρωποκεντρική, εξουσιομανή και ουμανιστική. Αναμφισβήτητη απόδειξη γι’ αυτό το ανοσιούργημα είναι πως στην Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία ο Θεάνθρωπος Κύριος μας Ιησούς Χριστός ……. απωθήθηκε στον ουρανό, και στην θέση του τοποθετήθηκε ο Πάπας ως «Αναπληρωτής του Χριστού» (Vicarius Christi) !… Πόσον τραγικός και αυθαίρετος παραλογισμός : να ορίζεται αντικαταστάτης και αναπληρωτής γιά τον πανταχού παρόντα Κύριον και Θεόν! Είναι όμως ιστορικό και δογματικό γεγονός ότι, αυτός ο απόλυτος παραλογισμός ενσαρκώθηκε στον δυτικόν Ρωμαιοκαθολικόν Χριστιανισμόν. Έτσι επιτελέσθηκε η «αποθεανθρώπηση» του Θεανθρώπου, η εκ-σάρκωση του ενσαρκωθέντος Θεού.
Με όλα αυτά τα δόλια συγκαλυμμένα έδικτα ο παπικός «ουμανισμός» είπε στον Θεάνθρωπον: «Αποσύρσου απ’ αυτόν τον κόσμο στον άλλον, φύγε από μας, διότι εμείς έχουμε τον αντικαταστάτη Σου, ο οποίος τέλεια σε αντικαθιστά αλάθητος σε όλα. Η Β’ Βατικάνειος Σύνοδος, παρά τους μασονογενείς και διεθνιστικούς νεωτερισμούς της, επέμεινε αδικαιολόγητα στο δόγμα του αλαθήτου του Πάπα, δηλαδή ενός ανθρώπου. Αυτή η ασεβής εμμονή αποτελεί αναμεικτική αναγέννηση όλων των ευρωπαϊκών υλοκεντρικών ψευδοανθρωπισμών, αποτελεί αναγέννηση πτωμάτων. Διότι αφ’ ότου ο Θεάνθρωπος Χριστός είναι ζων και παρών στον γήινον κόσμον, ο κάθε ουμανισμός είναι τεχνηέντως διατηρούμενο πτώμα.
Οι Παπικοί ενώ θρασυνόμενοι συχνά, αποτολμούν την εξάλειψη κάθε πτυχής ιερότητος που απέρρεε από τον Θρόνον του Αγίου Πέτρου, (ιδίως με τον «προοδευτικό» Φραγκίσκο) αποστασιοποιούνται ολοένα και περισσότερο από την Ιερά Παράδοση με απεριόριστο κυνισμό και ωμές ψευδολογίες : Αφαιρούν ή προσθέτουν, κατά το δοκούν, σε δόγματα, κανόνες και αποφάσεις της Εκκλησίας. Καλλιεργούν και κηρύττουν με αχαρακτήριστη «σπουδή» το πρωτείον εξουσίας σ’ ολόκληρη την Εκκλησία, κάτι που Αυτή δεν αναγνωρίζει. Συνεχίζουν να αλλοιώνουν το «Σύμβολο της Πίστεως» με την προσθήκη της εκπόρευσης του αγίου Πνεύματος και εκ του Υιού (το διαβόητο «filioque») που οδήγησε στο χριστιανοκτόνο Σχίσμα. Αντίθετα από την Παράδοση της Εκκλησίας χρησιμοποιούν τον άζυμο άρτο, (γνωστόν και ως matzo ή matzah, που είναι βασικό στοιχείο της εβραϊκής κουζίνας. Η Εκκλησία Του, για να διαφοροποιηθεί από τους Ιουδαίους, χρησιμοποίησε εξαρχής ένζυμο άρτο. Κατά την πρώτην χιλιετία μόνον αιρετικοί χρησιμοποιούσαν άζυμον άρτο). Επίσης με θρασυτάτη αντιιστορική και αντιφυσική αυθαιρεσία παραδέχονται το «αλάθητο» (!!!!) του προκαθημένου της Ρώμης.
Οι Παπικοί αυλοκόλακες του Βατικανού «κοιτάζουν αλλού» και σιωπούν καθώς αποκαλύπτεται η δόλια και υποκριτική ηθική του Κλήρου τους, όπως όταν αποκαλύφθηκε σκάνδαλο κακοποίησης 330.000 παιδιών από ιερείς στη Γαλλία, ένα έγκλημα που ξεκίνησε το 1950 και διήρκεσε για δεκαετίες ! Το 2018, ο μεταναστόφιλός Πάπας «των φτωχών» Φραγκίσκος, υπερασπίσθηκε επίσκοπο της Μαδρίτης που είχε κατηγορηθεί ότι συγκάλυπτε συστηματικά την δράση του διαβόητου παιδόφιλου ιερέα Φερνάντο Καραντίμα στη Χιλή. Ο …. «αλάθητος» κατά την διάρκεια της πανδημίας του κορωνοϊού χαρακτήρισε τον εμβολιασμό …. «ηθική υποχρέωση» (!)
[Ο επί σειρά δεκαετιών Προσωπικός Γραμματέας του παραιτηθέντος Πάπα Βενέδικτου XVI (1927–2022), ο αρχιεπίσκοπος Γκέοργκ Γκένσβαϊν (Georg Gänswein) κατηγόρησε ανοικτά τον μόλις αποβιώσαντα … «προοδευτικόν» Πάπα Φραγκίσκο, ότι «εράγισε» την καρδιά του Βενέδικτου, όταν περιόρισε αυστηρά την παραδοσιακή τέλεση της Θείας Λειτουργίας στα Λατινικά. Αμέσως μετά, ο γραμματέας και στενότερος συνεργάτης του αειμνήστου Γιόσεφ Ράτσινγκερ, πρόσθεσε ότι ο διάδοχός του Αργεντινός Πάπας, του αφαίρεσε μεγάλο μέρος των αρμοδιοτήτων του, όπως και ότι δεν άκουσε καθόλου τις συμβουλές του Βενέδικτου, σχετικά με την αντιμετώπιση των διεκδικήσεων των ομοφυλόφιλων και την καταπολέμηση της λεγόμενης «θεωρία του φύλου ».
Τον Σεπτέμβριο του 2006, ο Πάπας Βενέδκτος βρέθηκε στο στόχαστρο του μουσουλμανικού κόσμου. Όλα εξεκίνησαν από τις δηλώσεις του κατά την επίσκεψή του στηn Γερμανία, στις 14 Σεπτεμβρίου 2006. Δανειζόμενος αυτούσιο τμήμα διαλόγου του Βυζαντινού Aυτοκράτορα Μανουήλ Β΄ Παλαιολόγου με Πέρση λόγιο και θέμα τις αλήθειες του Ισλάμ και του Χριστιανισμού, είπε: «Ο Aυτοκράτωρ μιλά για το θέμα του τζιχάντ, του ιερού πολέμου. Έλεγε, και μεταφέρω αυτούσια τη φράση: Δείξε μου τι νέο έφερε ο Μωάμεθ και εκεί θα βρεις μόνον πράγματα διαβολικά και απάνθρωπα, όπως η διαταγή του να διαδοθεί η πίστη που κήρυττε με το σπαθί»
(Ο πατήρ Gänswein είναι Γερμανός προκαθήμενος της Καθολικής Εκκλησίας, ο οποίος ονομάσθηκε «Αποστολικός Νούντσιος» στη Λιθουανία, την Εσθονία και τη Λετονία στις 24 Ιουνίου 2024. Υπηρέτησε ως Νομάρχης της Παπικής Οικογένειας από το 2012 έως το 2023.)]
Ο Παπισμός, ως φορέας τεράστιας σωρείας αιρετικών δοξασιών, ευρίσκεται έξω από τα όρια της Εκκλησίας. Επίσης, ως ξεκάθαρος εκφραστής ενός εγκοσμιοκρατικού πολιτεύματος, αποτελεί παγκόσμιο κέντρο εξουσίας, μερίδα της συμπαιγνίας των Διεθνών Επικυριάρχων. Παρʹ όλη, βέβαια, την καθηλωτική εξωτερικήν του λάμψη και πολύμορφο δύναμη, κρύβει μέσα του μια τραγική αδυναμία, γιατί απλούστατα στηρίζεται στην πλάνη και την στηρίζει με όλους τους τρόπους. Πλάνη που οδηγεί δυνητικά έναν «συμπεριληπτικό» και ¨προοδευτικό» Φραγίσκο στον θρόνο του Αγίου Πέτρου.
Στέργιος Απρίλης – Σαμαρινιώτης
