Η ΑΠΟΤΥΧΙΑ  ΤΟΥ ΓΚΙΑΠ ΣΤΗ ΧΩΡΑ ΤΩΝ ΤΑΪ

Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΤΩΝ ΚΟΣΜΩΝ – ΓΑΛΛΟΒΙΕΤΝΑΜΙΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ ΣΥΗΝ ΙΝΔΟΚΙΝΑ / 3

Η παράλληλη ιστορική πορεία προς την αντίθετη κατεύθυνση συνεχίζεται. Ό πόλεμος της Κορέας σβήνει τιναζοντας παντού τις τελευταίες «σπίθες» του. Ο πόλεμος της Ινδοκίνας όλο και αναπτύσσεται σε σφοδρότητα και έκταση.

Ο Ιούλιος ήταν ενας μήνας μεγάλων ελπίδων. Οι προσπάθειες των Γάλλων να παρασύρουν στον πόλεμο την εθνική κυβέρνηση του Βιετνάμ έδωσαν επιτέλους κάποιους καρπούς. Στις 11 του μηνός, κατά την απονομή των βρα­βείων του λυκείου Σασσελού – Λωμπά, ο ντε Λατρ εκάλεσε τη βιετναμική νεολαία να πάρει θέση.

[Λύκειο Σασσελού – Λωμπά (Lycée Chasseloup Laubat). Το 1877, το «Ιθαγενές Κολλέγιο» της Σαϊγκόν ωνομάσθηκε, όπως και η οδός στην οποίαν ευρίσκετο, στο όνομα του Γάλλου στρατηγού, και στρατιωτικού μηχανικού, μαρκησίου Φρανσουά ντε Σασσελού – Λωμπά (1754-1833). Κατά την ύστερη αποικιακή περίοδο το λύκειο έγινε γνωστό ως ένα από τα σπουδαιότερα εκπαιδευτικά ιδρύματα της νοτιοανατολικής Ασίας, όπου εκπαιδεύθηκαν πολλές εκ των υστέρων διασημότητες [μεταξύ των οποίων η σπουδαία Γαλλίς διηγηματογράφος και ακαδημαϊκός Μαργκερίτ Ντυράς (1914-1996), ο ύστατος πρόεδρος του Νοτίου Βιετνάμ στρατηγός Ντουόνγκ Βαν Μιν (1916-2001) και ο Καμποτζιανός βασιλεύς  Ντοροντόμ Σιχανούκ (1922-2012)]. Μετά την φυγή των Γάλλων το σχολείο εσυνέχισε να λειτουργεί υπό γαλλική διεύθυνση, αλλά το 1958 μετονομάσθηκε σε Λύκειο «Ζαν Ζακ Ρουσώ». Έκτοτε η πλειονότης των μαθητών ήταν βιετναμική. Το 1970 μετονομάσθηκε και πάλι σε «Κέντρο Εκπαιδεύσεως Λε Κουί Ντον» (Trung tâm giáo dục Lê Quý Đôn), προς τιμήν του μανδαρίνου, φιλοσόφου και ποιητή Λε Κουί Ντον (1726-1784),]

Ο στρατηγός απηύθηνε στους νέους μιά μεγαλειώδη παραίνεση: « Να είσθε άνδρες ! Αν είσθε Κομμουνιστές, να πάτε στούς Βιετμίνχ. Υπάρχουν εκεί άτομα που αγωνίζονται ωραία γιά μιάν άσχημη υπόθεση. Αν όμως είσθε πατριώτες, να πολεμήσετε γιά την πατρίδα σας, γιατί αυτος ό πόλεμος είναι δικός σας. Δεν αφορα πιά στην Γαλλία, παρά μόνο στο μετρο που της επιβάλλουν οι υποσχέσεις της προς το Βιετνάμ και ο ρόλος της στην άμυνα του ελευθέρου κόσμου … ».

Τρεις ημέρες αργότερα, και γιά πρώτη φο­ρά, ο ντε Λατρ κατάφερε να οδηγήσει τον Μπάο Ντάι στο Ανόι γιά να του προσφέρει το μεγαλειώδες θέαμα μιας στρατιωτικής παρελάσεως, την οποίαν εσκηνοθέτησε ο ίδιος, με όλη την αίσθηση του μεγαλείου και όλο το πάθος γιά την τελειότητα, που τον διέκριναν. Την άλλη ημερα, στις 15 Ιουλίου, ο αυτοκράτωρ υπογράφει ένα διάταγμα με την εντολή να κινη­τοποιηθούν όλα τα μεσα και οι δυναμεις του αγωνιζομένου έθνους. Πάντως ένα υπόμνημα της βιετναμικής κυβερνήσεως διευκρινίζει  ότι η αυτοκρατορική διακήρυξη δεν σημαίνει και υπο­χρεωτική στρατιωτική θητεία και δη πως η ίδια δεν σκοπεύει να καταφύγει στο μετρο αυτο.

Στο Βόρειο Βιετναμ, οι επιχειρήσεις παρουσιάζουν μια περιστασιακή διακοπή. Στο κέντρο η κατάσταση είναι στάσιμη. Στον Νότο, ένας σκληρός άνθρωπος με χαλύβδινη πυγμή, ο μικροσκοπικός και αδίστακτος Υπουργός Ασφαλείας Νγκουέν Βαν Ταμ (μετέπειτα πρωθυπουργός στο διάστημα 1952-1953) χτυπά και κατατροπώνει με την μεθοδευμένη αντιτρομοκρατία του την τρομοκρατία που μάστιζε την περιοχή Σαϊγκόν – Τσολόν. Ο στρατηγός του Πυροβολικού Σαρλ Μαρί Φερεόλ Σανσόν, διάδοχος του Επιτρόπου της Κοχινκίνας στρατηγού Πιέρ Μπουαγιέ ντε λα Τουρ ντυ Μουλέν, (που επέστρεψε βαριά άρρωστος στην Γαλλία λίγο μετά την άφιξη του ντε Λατρ), κυνηγά μεθο­δικά τους επαναστάτες στους δυσώδεις βάλτους και στα πυκνά δάση. Το στράτευμά του εφαρμόζει επιτυχώς το σχέδιο «ερεύνης και καταστροφής» των Βιέτ, το οποίον υπαγόρευσεν ο ίδιος. Η ζωή της Κοχινκίνας ξαναβρίσκει σχεδόν τον κανονικό της ρυθμό. Οι εξαγωγές του ρυζιού, που είχαν σχεδόν έντελως διακοπεί, θα φθάσουν το 1951 τους 500.000 τόννους, το μισό του προπολεμικού κανονικού ύψους τους.

Ο Σανσόν είναι ένας από τούς σπάνιους υφισταμένους του που ο πληθωρικός ντε Λατρ δεν ποδηγετεί, αλλά αποδέχεται, σέβεται και τιμά. Φαινομενικά αδύναμος, φρόνιμος, υπερβολικά πράος και κλειστος τύπος, έχει εν τούτοις καταλάβει σε ικανό βάθος αυτον τον ιδιότυπο ασιατικό πόλεμο, στον οποίον η μόνη ουσιώδης νίκη είναι η «κατάκτηση» των πληθυσμών. Συνεπώς η στρατιωτική δράση και η σύγχρονη προσπάθεια ειρηνεύσεως είναι σαφώς αξεχώριστες, ώστε να κερδηθεί ο πληθυσμός. Το έργο του, που περιορίζεται ήδη από την βιετναμική ανεξαρτησία, δεν είναι καθόλου απλό. Πρέπει να αντιμετωπίσει την πολύπλοκη μανδαρινική διαφθορά. Πρέπει να συνεργάζεται με τις φανατικές θρησκευτικές αιρέσεις, όπως η Κάο Ντάι (μονοθεϊστική θρησκεία, συγκριτικό κράμα προγονολατρείας, κομφουκιανισμού, ταοϊσμού και βουδισμού) και η Χόα Χάο (κυρίως βουδικό συγκριτικό θρησκευτικό μείγμα, που ιδρύθηκε το 1939 στην Κοχινκίνα από τον «Ενάρετο Διδάσκαλο» Χουίν Φου Σο, ο οποίος εκτελέσθηκε το 1947 από τους Βιέτ Μινχ), χωρισμενες σε τόσα πολλά παρακλάδια και υπο – αιρέσεις, ώστε όσο και εάν τις συμμφιλιώσεις πάν­τα θα μένει μιά ομάδα να πολεμά ανειρήνευτα εναντίον των γαλλοβιετναμικων αρχών. Υπήρχε ακόμη η πολυπληθής στρατιωτική οργάνωση Μπινχ Ξουγιέν, «ο στρατός μέσα στο στρατό», που διαχειριζόταν με προσοδοφόρο τρόπο  το κοινό έγκλημα. Στα χρόνια της ιαπωνικής κατοχής συνεργάστηκαν περιστασιακά με τους Βιέτ Μινχ, αλλά μεταπελευθερωτικά υπήρξαν σφοδροί και ανηλεείς διώκτες τους. Τον Μάρτιο του 1955 οι τρείς προαναφερθέντες οργανισμοί ενώθηκαν σχηματίζοντες το «Ενωμένο Μέτωπο Εθνικών Δυνάμεων». 

Οι πολιτικοκοινωνικές και ιδεολογικές ζυμώσεις είναι διαρκεία και τεράστιες : Μοναρχία, πατριωτισμός, εθνικισμός και κομμουνισμός, αντιπαλεύουν, αναδεύονται και συγχέονται μέσα στο ιδιότυπο ιστορικοθρησκυτικό και γεωγραφικό πλαίσιο του Βιετνάμ :  Ο κοσμοαγάπητος ποιητής Νγκουέν Μπινχ (1918-1966), αφοσιωμένος υποστηρικτής της «Αυγουστιάτικης Επανάστασης» του 1945 που εμφανίσθηκε ως εθνική – πατριωτική (όπως στην πατρίδα μας το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ), το θεωρούσε καύχημά του ότι δεν είναι κομμουνιστής, οπότε τελικά έγινε ύποπτος για «συνεργασία με το ξενοκίνητο κράτος». Η ανωτάτη διοίκητη των Βιετμίνχ στην Νότια Περιοχή (Σαϊγκόν και πέντε νότιες επαρχίες), η «Επιτροπή του Ντονγ Μπο», τον εκάλεσε επανειλημμενα να πάει γιά «να λυθούν οι διαφο­ρές τους». Ήξερε καλά τι θα πεί αυτο, και αποποιήθηκε ευγενικά και επίμονα την πρόσκληση. Με τον καιρό μεταπείσθηκε, μετακόμισε στη βάση αντιστάσεως των Βιετ Μινχ στο Ντονγκ Θαπ Μουόι στο Δέλτα του Μεκόνγκ (!), όπου λειτουργούσε με πατριωτικό προκάλυμμα το ενιαίο «πατριωτικό μέτωπο» υπό την ηγεσία του Κομμουνιστικού Κόμματος Ινδοκίνας. Εκεί ο πατριώτης διανοούμενος έγινε  επικεφαλής μιας προπαγανδιστικής μονάδας λογοτεχνίας και τεχνών, γιά την λαϊκή επιμόρφωση. Αργότερα οι κομμουνιστές λόγω του κύρους και της προσφοράς του θα τον αφήσουν ανενόχλητο να παράγει πολιτιστικό έργο (συμβατό όμως με τις αρχές τους), εκδίδοντας το ημι-ανεξάρτητο λογοτεχνικό-ποιητικό περιοδικό «Εκατό Άνθη» (Τραμ Χόα).

Ο Ιούλιος τελειώνει. Το Σαντέκ ανοικοδομεί τα ερείπια που άφησε ή 15^η  Μαρτίου. Βιετναμικές και γαλλι­κές σημαίες κυματίζουν αδελφωμενες. Στις 31 Ιουλίου 1951 ο κυβερνήτης του Νοτίου Βιετνάμ Θάι Λαπ Θαν και ο στρατηγός Σανσόν, ως ύπατος αρμοστής της Γαλλικής Δημοκρατίας στο Νότιο Βιετνάμ, φτάνουν εκεί γιά επιθεώρηση. Ο εντόπιος λαός τους υποδέχεται με θερμές ζητωκραυγές. Οι στρατιώτες παρατάσσονται άψογα προετοιμασμένοι και αλύγιστοι. Ένας άνδρας με γαλ­λική στολή πλησιάζει την ομάδα των αξιωματούχων και ξεκουμπώνει το παντελόνι του. Με αυτήν την κίνηση ελευθερώνει ένα «τσαμπί» από οκτώ πλαστικές χειροβομβίδες που είχε στην ζώνη του.

Ο κυβερνήτης, ο στρατηγός και ο αυτοκτόνος «εθελοντης του θανάτου» σχεδόν γινονται κομμάτια. Ο εθελοντής αυτός, καπόιος Τραν Βαν Μινχ (ή Τρινχ Βαν Μινχ), είχε συλληφθεί λίγες εβδομάδες πριν, αλλά είχε αφεθεί ελεύθερος έπειτα από τις διαμαρτυρίες των Βιετναμεζων εθνικιστών. ^ΤΗταν κι ένας υπερεθνικόφρων – μη κομμουνιστής. Η …. πατριωτική αυτοθυσία του τηλεκατευθυνόταν από τον αρχηγό της σκληρής «αντιγαλλικής» φατρίας των Καονταϊστών, τον Τρινχ Θε.

Ο πολυτραυματίας στρατηγός μεταφέρθηκε στο στρατιωτικό νοσοκομείο στο Βινχ Λονγκ όπου πέθανε λίγο αργότερα σε ηλικία 49 ετών. Αυτή ήταν η πρώτη επίθεση αυτοκτονίας σε εμπόλεμη ζώνη και ο στρατηγός Σανσόν υπήρξε το πλέον υψηλόβαθμο θύμα. Κηδεύθηκε στο Ευρωπαϊκό Νεκροταφείο στη Σαϊγκόν. Η ταυτότητα του δολοφόνου δεν αποκαλύπτεται με σαφήνεια. Στην αρχή, αναφέρεται ως ο 25χρονος Τραν Βαν Μινχ  και στη συνέχεια πιθανότατα ο δράστης είναι ένας 18χρονος νεαρός ονόματι Φαν Βαν Ουτ, επίσης οπαδός της αιρέσεως Κάο Ντάι.

Την επομένη ημέρα συνελήφθησαν από τις γαλλοβιετναμικές δυνάμεις σαράντα ύποπτοι και απαγορεύθηκαν οι παραστρατιωτικές πολιτοφυλακές. Ο Ανώτατος Διοικητής ντε Λατρ είπε για τον στρατηγό Σανσόν : «Στο Νότιο Βιετνάμ, μας οδήγησε από επιτυχία σε επιτυχία. Ενώ εγώ μετρούσα τα διαθέσιμα μέσα για να τα συγκεντρώσω στο Τονκίνο,  χάρη σε αυτόν, στη σύνεσή του και το οργανωτικό του ταλέντο, ήταν δυνατές οι διαδοχικές νίκες που γαλήνεψαν ολόκληρη τη χώρα.»

Ο ντε Λατρ για τον θάνατο του Σανσόν εθεώρησε προσωπικά υπεύθυνο τον Βιετ Μινχ στρατηγό Νγκουέν Μπινχ (πραγματικό όνομα Νγκουέν  Πουόνγκ Θάο, 1908 – 1951), τον επικεφαλής των δυνάμεων Βιέτ Μινχ της Κοχινκίνας και έδωσε εντολή στον Πιέρ Περιέ αρχηγό της Ομοσπονδιακής Ασφαλείας (της περιβόητης Sûreté) να τον εντοπίσει, ώστε να τιμωρηθεί. Τον Σεπτέμβριο του 1951, επιστρέφοντας από τον Βορρά όπου είχε κληθεί για νέα αποστολή, ο Νγκουέν Μπινχ δολοφονήθηκε σε ενέδρα που έστησαν γαλλικά στρατεύματα με διοικητή τον καταδρομέα Λοχαγό των Αποικιακών Κυνηγών Ζακ Χογκάρ, στα σύνορα Καμπότζης και Βιετνάμ.

Φέρεται ότι ο Μπινχ εστάλη σε αυτή την ενέδρα εν γνώσει του Γκιάπ, ο οποίος οργάνωνε τις κομματικές «εκκαθαρίσεις» του στρατού του Βιετνάμ. Προφανώς ο Μπινχ το ήξερε αυτό, αλλά είχε αποδεχθεί την μοίρα του, όπως όλα τα υψηλόβαθμα κομμουνιστικά στελέχη που εξοντώθηκαν από το κόμμα («το Κόμμα έχει πάντα δίκιο»). Αργότερα, λέγεται ότι ο Γκιάπ παραδέχθηκε: «Αναγκάστηκα να θυσιάσω τον Νγκουέν Μπινχ».

Ο στρατηγός Σανσόν αντικαταστάθηκε στην Κοχινκίνα από τον στρατηγό Ραούλ Σαλάν (μετέπειτα αρχηγό του εθνικιστικού OAS στην Αλγερία). Τον επόμενο Οκτώβριο, ο Γάλλος Επίτροπος στην Καμπότζη, Ζαν Λεόν Φρανσουά Μαρί ντε Ραϊμόν, έπεσε επίσης θύμα δολοφονίας. Οι Βιετ Μινχ είχαν πλέον καθιερώσει την προσωπική δολοφονία των Γάλλων εχθρών ως πολεμική τακτική.

Ενώ ακόμα ήταν νωπή αυτή η κηλίδα του αίματος, ο ντε Λατρ εξεκίνησε για την «πηγή των όπλων», τις ΗΠΑ. Στην Χάβρη, λίγο έλειψε να μη δεχθεί να επιβιβασθεί στο πολυτελές υπερωκειάνιο «Ιλ ντε Φράνς», καθώς, ως πλοίο του εμπορικού ναυτι­κού, δεν μπορούσε κατά τον γαλλικό νόμο να φέρει την σημαία με τα πέντε άστρα του βαθμού του ως Διοικητή Στρατιάς ! Τελικά παρέβλεψαν τις διατάξεις και υλοποίησαν την επιθυμία του, οπότε η άφιξή του στη Νέα Υόρκη έγι­νε υπό αίσιους οιωνούς. Ο ντε Λατρ δέχθηκε τους δημοσιογράφους επάνω στο ίδιο πλοίο και άρχισε αμέσως την προσπάθεια να αποσείσει την κατηγορία που εξακολουθούσε να βαραίνει τον αγώνα των Γάλλων στην Ινδοκίνα, οτι τάχα ήταν αποκλειστικά ένας αποικιοκρατικός πόλεμος των κατ΄εξοχήν Ευρωπαίων ιμπεριαλιστών.

Επί δώδεκα ημέρες, μιλάει, επεξηγεί, προτείνει… δίνει παράσταση : Στην Έθνική Λέσχη Τύπου, στο πρόγραμμα «Meet the Press», («Συναντήστε τον Τύπο», μιαν εβδομαδιαία αμερικανική τηλεοπτική εκπομπή την Κυριακή το πρωί που μεταδίδεται στο NBC με τεράστια θεαματικότητα), στην επιτροπή των Αρχηγών των Γενικών Επιτελείων, σε εξήντα γερουσιαστές, σε τετ-α-τετ συναντήσεις με τον Τρούμαν και τον Ντήν Άτσεσσον. Με άνεση και χειμαρώδη λόγο  ο «μυθικός» ντε Λατρ αναπτύσσει την θέση οτι η πατρίδα του ενεργεί αφιλοκερδως. Τα κράτη – μελη της «Γαλλικής Ενώσεως» διαθέτουν ήδη απεριόριστη εθνική κυριαρχία, που τους χορήγησε το Παρίσι. Η Γαλλία δεν αγωνίζεται παρά μόνο για την άμυνα του ελευθέρου κόσμου.

Το μετωπο της Ιν­δοκίνας, τελευταίος προμαχώνας για την προστασία της Νοτιοανατολικής Ασίας, είναι σπουδαιότερο και από το μέτωπο της Κορέας. Επειδή ακριβως η Γαλλία δίνει την ίδια μάχη που δίνει και η Αμερική, πιστεύει ότι έχει το δικαιωμα να της ζητήσει, «εκτός από τα μεσα για τη διεξαγωγή του πολέμου, και την άμεση και ειλικρινή συμπάθειά της». Το ταξίδι του αποδίδει πλούσιους καρπούς: Η επιτροπή των Αρχηγών των Γενικών Επιτελείων δίνει προτεραιότητα στις γαλλικές ανάγκες : Ολοκαινουργια μεταγωγικά C47 (τα Douglas Skytrain για τους Αμερικανούς ή Dakota για την RAF) και βομβαρδιστικά Β26 (Douglas Invader- αρχικά Α26)  θα αντικαταστήσουν τα πολυκαιρισμένα Γιούνκερ που έχουν εξαντληθεί, καθώς ευρίσκονται μεσα στη φωτια του πολέμου από την εποχή του Σμολένσκ ή του Ελ Αλαμέιν. Οι ελαφρές ναυτικές δυναμεις καταδρομών, το μηχανικό, οι διαβιβάσεις, θα επανεξοπλισθούν. Το υλικό που προορίζεται γιά τον βιετναμικό στρατο θα υπολογισθεί όχι πλέον για τέσσερες, αλλά γιά οκτώ μεραρχίες !

Ο ντε Λατρ φεύγει ικανοποιημενος, αλλά στο δεξιό του πλευρό τον βασανίζει ένας αφόρητος πόνος που τον σχίζει. Ξέ­ρει την ασθένειά του, είναι ένας καρκίνος των οστών της λεκάνης, με εκτενή προσβολή του δεξιού ισχύου που δεν του αφήνει ούτε άνασα, ούτε έλπίδα. Κοντά σε όλα τα άλλα που τον βαραίνουν, είναι και  η υπεράνθρωπη ηρωική του προσπάθεια να κρύψει την ανίατη και μαρτυρική του  αρρώστια. Ο ζηλος που εμπνέει στούς άλλους δεν πρέπει να ελαττωθεί. Πηγαίνει στο Λονδίνο γιά μια προσπάθεια να συμπήξει στη Νοτιοανα­τολική Ασία γαλλοβρεταννικό μετωπο.

Περνά από την Ρώμη, όπου ο αδελφός του μετέπειτα προέδρου Νγκο Ντινχ Ντιέμ, ο αμερικανόφιλος καθολικός πρελάτος [και μετέπειτα αρχιεπίσκοπος της Χουέ στο Βιετνάμ (1960-1968)] Πιέρ Μαρτέν Νγκό Ντινχ Τουκ, ασκεί ισχυρή αντιγαλλική επίδραση. Ο ντε Λατρ γίνεται δεκτός σε  ακρόαση από τον Πάπα, και επιτυγχάνει τον διορισμό ενός λεγάτου στά κράτη-μελη της «Γαλλικής Ενώσεως», πράγμα που ισοδυναμεί με έμμεση πρόσκληση προς τούς Καθολικούς να υποστηρίξουν τα καθεστώτα που ευνοεί η Γαλλία. Γυρίζει στο Ανόι ευθυτενής και ζωηρός, εύθυμος ή σαρκαστικός, όπως πάντα. Αλλά όταν δεν τον βλέπουν, αφήνεται, κουλουριάζεται και βογγά. Θα πεθάνει 8 μήνες μετά τον θάνατο του μοναχογιού του Μπερνάρ, που πέθανε πολεμώντας υπό τις διαταγές του, ρωτώντας «Που βρίσκεται ο Μπερνάρ;»

Κατά την μακρά απουσία του μεγάλου αντιπάλου του, ο Γκιάπ συνεχίζει έναν ευρύ ελιγμό που άρχισε τον Απρίλιο. Ξεκινώντας από το Γιέν Μπαίη και το Λάο Κάι, η μεραρχία 312 του συνταγματάρχη (μετέπειτα στρατηγού) Λε Τρονγκ Ταν και το σύνταγμα 148 κατευθύνονται αντιστοίχως προς το Νγκιά Λο και το Λάι Τσάου. Ο Γκιάπ ξαναγυρίζει στο βουνό απ’ όπου είχε κατέβη θριαμβευτης μετά τη νίκη της 4^ης Αποικιακής Οδού (RC4). Οι Τάι που κατοικούν στο βουνό, είναι κλάδος της σιαμέζικης φυλής, Τάι-λευκοί και Τάι-μαύροι, υποδιαιρούνται δε σε πλήθος υποομάδων και φατριών, που τάσσονται στο πλευρό τών Γάλλων εκτός από ελάχιστες που συμπορεύονται με τους Βιέτ.

Είναι μιά εκστρατεία που βρίσκεται έξω από τον άξο­να των επιχειρήσεων, η οποία απομακρύνει τον Γκιάπ από τον πρωταρχικό στόχο του, το Ανόι. Σκοπός του είναι να επεκτείνει τον πόλεμο προς το Λάος και μεσα από την κοιλάδα του διαβόητου Μεκόνγκ, να αποκαταστήσει επαφή μεταξύ των επαναστατών του Βορρά και των επαναστατών του Νότου. Το Νγκιά Λο, απέχει 150 χιλιόμετρα βορειοδυτικά από το Ανόι, είναι δε μιά στρατηγική σημαντική θέση ευρισκόμενη σε μιά βαθειά λεκάνη. Η 312^η μεραρχία διενήργησε μιάν εξαντλητική κι επίπονη πορεία διασχί­ζοντας, από στενά και απόκρημνα ανηφορικά μονοπάτια, το αδιαπέραστο φράγμα της πυκνότατης ζούγκλας και των οριενών χαραδρών. Αλλά οι δυναμεις καταδρομών που είχε συγκροτήσει ο ντε Λατρ καθήλωσαν τον εχθρό. Γιά πρωτη φορά οι Βιέτ χάνουν το πλεονέκτημα του αιφνιδιασμού και αιφνιδιάζονται !  

Το Νγκιά Λο περιμένει υπομονετικά την επίθεση. Εκατοντάδες φωτιστικές ρουκέτες βρίσκονται από καιρό καλά φυλαγμενες γιά να στερήσουν από τον εχθρό το πολύτιμο σκοτάδι που πολλαπλασιάζει τις δυναμεις του, ενώ οι νυχτερινοί ανιχνευτές πολυβολούν «θεριστικά» όσους επιτίθενται γύρω από τα δύο «σημεια στηρίξεως» που κρα­τούν οι αμυνόμενοι. Ελεύθερος στις πρωτοβουλίες του, ο ατρόμητος «παίκτης» που λέγεται Ραούλ Σαλάν εκτίθεται σε ένα κίνδυνο, μπροστά στον οποίον  πιθανόν θα εδίσταζε ακόμη και ο πολύς ντε Λατρ : Εξαπολύει στο Τζιά Χόι, στα μετοπισθεν της 312^ης , τρία τάγματα αλεξιπτωτιστών που κόβουν την γραμμή του ανεφοδιασμού της ! Λαμπρό μάθημα : Μιά θέση που δέχεται επίθεση, που έχει περικυκλωθή, δεν υποστηρίζεται με άμεσες ενισχύσεις, αλλά με αντιπερισπασμό στα νώτα του εχθρού … Λαμπρό και πολύτιμο μάθημα … που στην πολυετή συνέχεια θα πάει άδικα χαμένο …

Η προέλαση των Βιέτ στο ορεινό και ολιγάνθρωπο Λάι Τσάου δεν έχει καλύτερη τύχη. Αντί να περιμενουν τον εχθρό στις οργανωμένες θέσεις που ήδη κατείχαν στο Μπινχ Λου και στο Φονγκ Θο, τα γαλλικά στρατεύματα της ανωτέρω περιοχής, μετακινούνται και περιχαρακώνονται στον αυχένα του Που Σαν Καμ και στον αυχένα του Σέο Ντανγκ. Οι ορεσίβιοι οπιοπαραγωγοί Μέο (ή Μιάο), [που πληρώθηκαν την συγκομιδή τους σε όπιο στο διπλάσιο της αξίας της από τον δαιμόνιο ρωσοαρμενικής καταγωγής κυβερνήτη Τέρ Σαρκίσοφ], στήνουν ενέδρες κατά των Βιέτ Μινχ σε όλους τους δρόμους της ζούγκλας, εκμηδενίζουν δύο ερυθρά τάγματα χωρίς να πιάσουν ούτε έναν αιχμάλωτο. Σφάζουν τους τραυματίες! Ο μεθοδικός Γκιάπ δέχεται σιωπηρά την πολυαίμακτη διπλή αποτυχία του και αποσύρει τα αποδεκατισμένα στρατεύματα του (τουλάχιστον 1.000 νεκροί και 2.500 τραυματίες), ψηλότερα στην κοιλάδα του Ερυθρού Ποταμού.