ΑΔΙΑΚΟΠΗ ΕΠΙΜΟΝΗ ΚΑΙ ΑΙΜΑΤΗΡΕΣ ΘΥΣΙΕΣ

Ύστερα από την νίκη στο Μάο Χε τι επρόκειτο να επακολουθήσει ; Για νά κατανικήσεις τον έχθρό πρέπει και να τον καταδιώξεις, να τον κυνηγήσεις. Οι επιτελείς του ντε Λάτρ του συνιστούν να εξορμήσουν οι μηχανοκίτητες μονάδες που είχαν συγκεντρωθη στο ύψωμα του Λούκ Νάμ, για να ανακόψουν την πορεία των τριών μεραρχιών του Γκιάπ που αναδιπλώνονταν ταχέως προς τα δυτικά. Ο πλατύς διάδρομος από τον οποίον περνά ο δρόμος και ο σιδηρόδρομος της Λανγκσόν αποτελεί σχετικά ευνοϊκό έδαφος για τα μηχανοκίνητα και τά. τεθωρακισμενα. Οι Γάλλοι θά ξαναγύριζαν στην πόλη με το καταραμενο όνομα και -ποιός το εγνώριζε;- μπορεί τελικώς να έβρισκαν την πολυπόθητη ευκαιρία να ξεπλύνουν τη ντροπή τους χτυπώντας τον απάνθρωπο εχθρό και συντρίβοντάς τον τελικά…

Ο ντε Λατρ αρνείται. Μπορεί για άλλη μια φορά να έχει δίκιο. Αν όμως έχει δίκαιο, τότε με ποιό δικαίωμα και με ποιά ταχυδακτυλουργία υπόσχεται στην γαλλική κυβέρνηση— σε λιγώτερο από έναν χρόνο  — μιάν ανέφικτη νίκη ; Βεβαίως οι νεκροί του Γκιάπ σ’ όλη αυτήν την ιστορία του Μάο Χέ ήσαν αρκετοί. Με ποιόν τρόπον όμως αυτοί οι νε­κροί θά μπορούσαν να μειώσουν ουσιαστικά την ικανότητά του να εξαπολύσει νέες επιθέσεις, ώστε να επιφέρει την τελική ήττα της γαλλικης παρατάξεως  (από πανωλε­θρία της ή από εξάντλησή της);

Πόσο άχρηστη ήταν στην πράξη η αμυντική «ζώνη σκυροδέματος» των οχυρών θέσεων απόδείχθηκε στη μάχη του Μάο Χε. Το Χα Τσιέν, στα δυ­τικά του Σονγκ Ντα Μπαχ, δέχθηκε επίθεση ατάκτων στοιχείων που είχαν έξορμήσει από το εσωτερικό του Δέλτα. Περιοχές που γιά μία στιγμή φάνηκε ότι είχαν ξαναγυρίσει στήν ειρηνική ζωή, βρέθηκαν πάλι να συμμετέχουν σε εξέγερση. Λίγες ημέρες μετά το Μάο Χέ, παρουσιάζεται η ανάγκη να οργανωθούν οι επιχειρήσεις «Μέδουσα» και «Ερπετό» για να εκκαθαριστεί η περιοχή μεταξύ Χαϊφόνγκ και Ναμ Ντίνχ. 12 τάγματα, 5 πυροβολαρχίες, όλες οι δυνάμεις τεθωρακισμενων και 2 μεραρχίες εφόδου του Ναυτικού οργώνουν το Δέλτα, με επικεφαλής σκληροτράχηλους και ικα­νούς ηγέτες, που ο ντε Λάτρ (όταν δέν τούς βρίζει)  τους αποκαλεί αυτοκρατορικούς στρατάρχες του ή ηγήτορες των στρατιών του: Φελίξ Ζαν Μαρσέλ Φρανσουά Εντόν (νεκρός από εχθρική νάρκη στο Ντονγκ Χόϊ του νοτίου Ανάμ-1951), Ζωρζ Λινάρ …Πωλ Φιντέλ Φελισιέν Βανουζέμ… Κριστιάν ντε λα Κρουά  ντε Καστρί, …. Ζαν Ρομπέρ Τομαζό (ο Εθνικιστής, μετέπειτα συναγωνιστής του μεγάλου Λεπέν) , …Αντρέ Ερυλέν (τραυματίσθηκε από νάρκη το 1951 και πέθανε στο Ανόι), ….

Σέ τετρακόσια χωριά επιβάλλεται η τιμωρία να κο­πούν τα μπαμπού που αποτελούσαν την περιμετρική οχύρωσή τους. Ανακαλύπτονται αποθήκες όπλων, μεγάλα αποθέματα ρυζιού, ακόμη κι ένα υπόγειο οπλοστάσιο με έργαστηριο για την κατασκευή χειροβομβίδων. Όμως το απέραντο Δέλτα έχει 40.000 χωριά. Είναι πρακτικως αδύνατον να τα αποψιλώσει κανείς όλα. Αυτό άλλωστε θα ήταν ταυτοχρόνως οικονομική καταστροφή για μια χώρα όπου, μετα τό ρύζι, το μπαμπού είναι ή δεύτερη πλουτοπαραγωγική τηγη με την πρώτη ύλη και την τροφή πού προσφέρει. Οι Γάλλοι δέν κατορθώνουν ούτε καν να αιχμαλωτίσουν το σύνταγμα – φάντασμα του Δέλτα, το διαβόητο 42^ο. Ενώ για ένα διάστημα έχει αγκιστρωθεί στο Βίνχ Μπάο, ξαφνικα εξαφανίζεται «σαν να τό κατάπιε η γη».

Ο αγέρωχος «Βασιλεύς Ιωάννης» αποκαθιστά τις εκεί ισορροπίες και δοκιμάζει να πείσει τις ΗΠΑ ότι ο παρατεινόμενος πόλεμος στην Ινδοκίνα έχει ως συνέπεια την παράταση της σύρραξης και στην Κορέα. Για το σκοπό αυτό μετέβη στην Ουάσιγκτον, στο Λονδίνο και στη Ρώμη, ενώ αρχίζουν να φαίνονται τα πρώτα συμπτώματα της ασθένειάς του. Επιστρέφει στην Ινδοκίνα

Στην περιοχή του Δέλτα, η ηρεμία που επικρατεί μετά από τη μάχη του Μάο Χέ δεν κρατά για πολύ. Από τΙς 15 Μαΐου, το 2^ο  Γραφείο διαπιστώνει ότι έτοιμάζεται νέα έπίθεση άπέναντι από τη Χαϊφόνγκ,  στόν ποταμό Ντάι. H μεραρχία 308, πού είχε λάβει μερος στις επιχειρήσεις του Μάο Χέ, έκανε τον γύρο της αμυντικής περιμετρου γιά να παρεμβληθεί τελικα μεταξύ των μεραρχιών 304 και 320, μπροστα στό Νινχ Μκπινχ και το Ναμ Ντίιχ. Το σύνταγμα 64, που ανήκει οργανικά στην μεραρχία 320, εισχω­ρεί στο Δέλτα και ενώνεται, χωρισμένο σε μικρά τμήματα, με τό θρυλικό 42^ο σύνταγμα. Τα άλλα τρία απειλούν την Καθολική Αρχιεπισκοπή του Φατ Ντιέμ, της οποίας ο πολεμοχαρής προκαθήμενος, μακαριώτατος Λε Χούου Του, που αρχικά «ερωτοτροπούσε» με τους Βιετμίνχ καΙ τους ουδέτερους, τώρα έχει δηλώσει πίστη στον Μπάο Ντάι.

Τι θέλει ο Γκιάπ; Τo ολιγότερο, θέλει ρύζι. Ζητεί τo παρακράτημα ποy έχει ορίσει σε κάθε χωριό, από την εσοδεία του πέμπτου μηνός. Σκέπτεται ίσως να aπωθήσει τούς Γάλλους έως τόν Ερυθρό Ποταμό, για να έλθει σε άμεσον επαφή με την ζώνη του Δέλτα, τo τρίγωνο Τάι Μπινχ – Χούνγκ Γιέν – Βινχ Μπάο. Έκτός εάν θέλει, απλούστατα, να επιτύχει τον κατακερματισμό των δυνάμεων του εκστρατευτικού σώματος. Μετα το Μάο Χε, είχε δηλώσει ότι δεν σκόπευε ποτέ να κυριεύσει την Χαϊφόνγκ.

«Δέν έχομε γιά στόχο μας καμιά συγκεκριμενη τοποθεσία. Κάνουμε πόλεμο φθοράς. Θα τον συνεχίσουμε, έως την στιγμή που οι ιμπεριαλιστές θα έχουν αποκάμει».

Το Νινχ Μπινχ είναι μια γαλλική γέφυρα στην εχθρική όχθη του ποταμού Ντάι. Οι υπερασπιστές του αιφνιδιάζονται από την επίθεση, στις 29 Μαΐου. Στοιχεία της μεραρχίας 308 εισχωρούν στην κωμόπολη, εξοντώνουν μεσα στη μικρή έκκλησία μιαν ομάδα από πεζοναύτες κομμάντος. Η βορειοαφρικανική ευκίνητη μονάδα με επικεφαλής τον συνταγματάρχη Εντόν, κατευθύνεται πρός την απειλούμενη περιο­χή. Η 3^η ελαφρά ναυτική μοίρα εφόδου, επιβιβάζει στο Ναμ Ντινχ 800 άνδρες του 1^ου  συντάγματος ανιχνευτών και από τη διώρυγα πού συνδέει τον Ερυθρό Ποταμό με τό Σόνγκ Ντάι, κατευθύνεται πρός το Νινχ Μπινχ. Ο αξιωματικός διοικητης της 8^ης  ίλης, ύπολοχαγός Μπερνάρ Ζαν Μαρί Μισέλ ντε Λατρ ντε Τασσινύ, (Bernard Jean Marie Michel de Lattre de Tassigny) βρίσκεται με άδεια στο Ανόι, κον­τά στον πατέρα του, γενικό πλέον διοικητη τών γαλλικών δυνάμεων.

Ο  σιδηρόδρομος Ανόι – Χαϊφόνγκ περνά τον ποταμό Ντάι, πάνω σε μιά σιδερένια γέφυρα, από την οποία σήμερα δέν απομενουν παρά μόνον οι κολώνες. Πλάι στη γέ­φυρα υψώνεται ένας βράχος, η «Νότια Άκρα». Ένας άλλος, η «Δυτική Ακρα», απέχει μερικές εκατοντάδες μετρα. Μετά την ανακατάληψη της κωμοπόλεως, τό 1^ο  των ανιχνευτών καταγίνεται με την όργάνωτη της. Η 6^η  Ίλη, με τον υπολοχαγό Μπριζγκράν, θά μείνη μαζί με τη ναυτική μοίρα εφόδου, στο ποτάμι. Η 7^η Ίλη, με τον λοχαγό Ντυσέν, θα υπερασπισθεί την «Δυτική Άκρα». Ο διοικητης της πληροφορήθηκε την είδηση της επιθέσεως ένώ βρισκόταν στόν «Οίκο της Γαλλίας» με τον πατέρα του. Πήδησε σ’ ένα τζίπ, έπειτα σε ένα πλοι­άριο, κι έφθασε τάχιστα στον χώρο της εμπλοκής. Ο υπολοχαγός Μερσιέ ξαναπήρε την θέση του υποδιοικητή.

Τήν 03.20′ οι Βιέτ ανοίγουν καταιγιστικό πυρ με τους όλμους τους εναντίον της «Δυτικής Άκρας». Μιά όβίδα πέφτει  στήν ομάδα που σχηματίζουν ο υπολοχαγός ντε Λατρ, ο υπολο­χαγός Μερσιέ και ο λοχίας Ερίκ Ριεζέ. Ο πρώτος, κατατρυπημένος από τα αμέτρητα θραύσματα, σκοτώνεται ακαριαία. Ο δεύτερος, με διαρρηγμενα τα σπλάχνα του, ψυχορραγεί με φοβερούς πόνους. Ο Ριεζέ τραυματίζεται ελαφρότερα. Πενήντα μετρα πιό κάτω, σκοτώνεται, ταυτόχρονα σχεδόν, και ο υπολοχαγός Μπριζγκράν. Οι Βιέτ περνούν ακάλυπτοι σε ανοικτη επίθεση, υποχρεώνουν τη ναυτική μοίρα έφόδου να απόμακρυνθη και κυριεύουν την «Νότια Άκρα». Η «Δυτική Άκρα», σχεδόν ένας γκρεμός, σκεπάζεται κατά τά τρία τέταρτα, από ένα τέλμα, πού την προστατεύει σάν φυσική τάφρος. Το 88^ο  σύνταγμα των Βιέτ κατορθώνει παρ’ όλα αυτά να σκαρφαλώσει επάνω σε αυτόν τον γκρεμό. «ΣτΙς 10 η ώρα», αφηγείται ο Ριεζέ, «οι Βιέτ έμπαιναν στην σπηλιά όπου είχαμε καταφύγει με το σώμα του υπολοχαγού ντε Λατρ και μας αιχμαλώτισαν όλους. Από τους οκτώ που ήμαστε, δεν ήταν κανείς χωρίς τραύματα. Περιμεναμε πως θα μας αποτελείωναν, αλλά μας έκλεισαν στην εκκλησία, απ’ όπου μας απελευθέρωσε η αντεπίθεση των δικών μας…».

Η  ομάδα πού έκανε .την αντεπίθεση —ή ομάδα κομμάντος Βαενμπέργκ —, συγκροτημενη απόκλειστικά από παλιούς Βιετμίνχ, πήηρε μαζί της και τον νεκρό Μπερνάρ Λατρ. Πέντε ώρες άργότερα, τόν έφερναν στόν Οίκο της Γαλλίας, μπροστά στόν συντετριμμενο πατέρα του.

Ο ντε Λατρ απέδωσε τις νεκρικές τιμες στον μοναχογιό του με την χαρα­κτηριστική γι’ αυτον αίσθηση του επικού στοιχείου. Ο ίδιος έφερε στην Γαλλία την σορό του υπολοχαγού ντε Λατρ, του υπολοχαγού Μερσιέ και του ταξιάρχου Μελλό, που είχε πέσει κι αύτός στή «Δυτική Άκρα»). Η πομπή στους δρόμους του Παρισιού και η νεκρώσιμη τελετή στην πλα­τεία των Απομάχων, προκάλεσαν πανεθνική συγκίνηση που, γιά μιά στιγμή, αντιστάθμισε την δυσφορία γιά τον πόλεμο της Ινδοκίνας. Βεβαίως οι συγκινήσεις των εθνών δέν κρατούν πολύ…

Εδώ αξίζει να σημειωθεί το εξής μεγαλειώδες : Πριν τελειώσει ο πόλεμος της Ινδοκίνας ακόμη 24 γιοί Γάλλων στραταρχών και στρατηγών θα έπεφταν ως αξιωματικοί στο πεδίο της μάχης και επιπλέον 22 αργότερα στην Αλγερία ! Από την μάχη της Αλέσιας έως το Αζενκούρ και το Κρεσύ οι Γάλλοι νικήθηκαν πολλές φορές από του αντιπάλους τους. Υπήρξαν αλαζόνες, παράλογοι, προκλητικοί, φαντασιόπληκτοι …. στους πολέμους τους. Όμως ποτέ δεν ήσαν δειλοί !

Ο  Γκιάπ έχει εισδύσει για καλά στο Δέλτα του Κόκκινου ποταμού. Ο ελάχιστος στό­χος του, η συγκέντρωση του διατροφικά απαραίτητου ρυζιού, έχει επιτευχθεί. ΟΙ μάχες που δίνει ακόμη, οι επιθέσεις στις καθολικές επισκο­πές, μιά λυσσαλέα πολιορκία της θέσεως Γιέν Γιέν Κου Χα, σ’ ένα και μόνο απόβλέπουν: Να καθηλώσουν τις γαλλικές ευκί­νητες μονάδες, όσον οι ακάματοι κούληδες, σε ατέλειωτα καραβάνια, θα μεταφέρουν τα τεράστια φορτία ρυζιού προς τις επαναστατημενες περιοχές.

Οι Γάλλοι βρίσκουν τον τρόπο νά καταφέρουν μερικά τρομερά πλήγματα, συντρίβουν πολλά τάγματα στον θύ­λακο τού Ταν Χόι και διατιμούν πολύ άκριβά, σε αίμα, το ρύζι των Βιετμίνχ. Αλλά ο χαλκέντερος  Γκιάπ αποσύρεται για μιάν ακόμη  φορά στη ζούγκλα του, με ένα στρατό ουσιαστικά άθι­κτο. Ο ντε Λατρ έχει καταγάγει μια περήφανη νίκη, που όμως  δεν βγά­ζει το γαλλικό στράτευμα από τό καταραμένο αδιέξοδο.