Στην «προεδρική μονομαχία» στις 10 Σεπτεμβρίου 2024, μεταξύ του Ντόναλντ Τραμπ και της Καμάλα Χάρις, ο Τραμπ μίλησε με μιαν ανατριχιαστική αίσθηση επείγοντος, απεικονίζοντας την Αμερική ως ένα άλλοτε ζωντανό σώμα που τώρα κατακλύζεται από εξωγήινες οντότητες. Παρομοίασε τους Δημοκρατικούς με παρασιτικούς εξωγήινους, που ρουφούν τη ζωή από το έθνος, στραγγίζουν τη ζωτικότητά του και αφήνουν μόνο ένα κούφιο, συρρικνωμένο κουφάρι. Ο Τραμπ προειδοποίησε ότι υπό την Χάρις, αυτοί οι τυμβωρύχοι θα γίνουν πιο δυνατοί, θα τρέφονται με τους πόρους και τους ανθρώπους του έθνους, έως ότου του απομείνει μόνο ένα φλοιός, ένα κέλυφος, χωρίς τη δύναμη και το πρωτότυπο αίμα που κάποτε έκανε την Αμερική σπουδαία.
Ο Τραμπ μας προειδοποιεί για την ύπουλη αποσύνθεση που ροκανίζει τα οστά του αμερικανικού έθνους. Διακήρυκε : «Η κακή μετανάστευση είναι το χειρότερο πράγμα που μπορεί να συμβεί στην οικονομία μας». Καταλαβαίνει αυτό που πολλοί έχουν ξεχάσει εδώ και καιρό: ;Oτι η απενεργοποίηση των συνόρων της Αμερικής δεν είναι απλώς θέμα οικονομίας, αλλά μία συμβολική προαναγγελία θανάτου. Ένα πονηρό και αρχαίο τέρας αναδεύεται κάτω από την επιφάνεια, προκαλώντας αναρχία, εντροπία και καταστροφή.
Η μετανάστευση απειλεί την οικονομική σταθερότητα της χώρας και διαγράφει την εθνική και πολιτιστική συνοχή που δένει το έθνος. Η Αμερική, σφυρηλατημένη από τα χέρια των Αγγλοσαξωνικης καταγωγής ιδρυτών της, ήταν κάποτε ένα πρότυπο Δυτικών ιδεωδών, ριζωμένων σε παραδόσεις που υποστήριζαν την ιερότητα των συνόρων, του νόμου και της αστικής ενότητας. Ωστόσο, η ανεξέλεγκτη μετανάστευση, ιδιαίτερα από περιοχές όπου οι αξίες, οι θεσμοί και οι κανόνες διαφέρουν πολύ από τη Δυτική παράδοση, διαταράσσει αυτή την εύθραυστη ισορροπία. Η εισροή ανθρώπων από άλλα υπόβαθρα, χωρίς καμία προσδοκία αφομοίωσης, αραιώνει την κοινή κουλτούρα, δημιουργώντας θύλακες ξένης επιρροής που υπονομεύουν αυτό που εξακολουθεί να είναι η πλειοψηφία των Αμερικανών Λευκών.
Επιπλέον, ο Τραμπ υποστηρίζει ότι αυτή η ροή μετανάστευσης επιβαρύνει τους ιθαγενείς της εργατικής τάξης, λευκούς και μαύρους. Διαδοχικά κύματα φθηνού εργατικού δυναμικού μειώνουν τους μισθούς, καθιστώντας δυσκολότερο για τους ιθαγενείς να βρουν θέσεις εργασίας που παρέχουν ένα μεροκάματο. Αυτός που κάποτε ήταν ένας ακμάζων κατασκευαστικός και μεταποιητικός τομέας (υποστηριζόμενος από δυνατούς, περήφανους εργάτες) είναι τώρα «καμένη γη», όπου οι τέως εργάτες του αντικαταστάθηκαν από κακοπληρωμένο εργατικό δυναμικό μεταναστών, δυναμικό πρόθυμο να δεχτεί πολύ λιγότερα. Αυτή η ανισορροπία μειώνει τα πρότυπα για το εγγενές εργατικό δυναμικό, δημιουργώντας τρομερή οικονομική αστάθεια που διαδίδεται σε όλες τις κοινότητες. Οι ιθαγενείς, ειδικά εκείνοι σε βιομηχανίες που αντιμετωπίζουν προβλήματα, βλέπουν τα μέσα διαβίωσής τους να μειώνονται, καθώς οι βιομηχανίες στρέφονται προς την εκμετάλλευση φθηνότερων δεξαμενών εργασίας, οι οποίες διευκολύνονται από σκόπιμα χαλαρές πολιτικές μετανάστευσης.
Ο Τραμπ καταλαβαίνει ότι η μετανάστευση, που αφήνεται ανεξέλεγκτη, είναι ο μηχανισμός μέσω του οποίου μπορεί να σπάσει η σπονδυλική στήλη ενός έθνους. Οι βαθείς δεσμοί με την κληρονομιά, τον πολιτισμό και την παράδοση εξασθενούν καθώς οι ξένες επιρροές αναδιαμορφώνουν τις πάλαι ποτέ σταθερές κοινότητες. Αυτή η επιβολή της «διαφορετικότητας», την οποία πολλά παραπλανημένα άτομα προβάλλουν ως δύναμη, στην πραγματικότητα χρησιμεύει ως ύπουλος δούρειος ίππος, καταστρέφοντας τους πυλώνες που έκαναν την Αμερική μεγάλη. Εκτός από την οικονομική πίεση, είναι θέμα ταυτότητας και επιβίωσης. Το ήθος και το έθνος του αμερικανικού πειράματος αραιώνονται και διαλύονται καταδικασμένα στη λήθη.
«Στο Σπρίνγκφηλντ, τρώνε τα σκυλιά. Οι άνθρωποι που μπήκαν μέσα στην πατρίδα μας. Τρώνε τις γάτες. Τρώνε τα κατοικίδια των ανθρώπων που ζουν εκεί». Τα λόγια του Τραμπ λένε μια φρικτή ιστορία, μια ιστορία που φέρνει στο μυαλό οράματα μιας γης που κατακλύζεται από απαίσιους βρικόλακες. Όπως στον Δράκουλα, όπου ο Κόμης γλιστράει σιωπηλά στην καρδιά του Λονδίνου, σκορπίζοντας μιαν αόρατη μόλυνση, έτσι και εδώ, ο Τραμπ ζωγραφίζει μια εικόνα εισβολής. Οι νεοφερμένοι, όπως οι λεγεώνες των ζωντανών-νεκρών, έχουν ριζώσει στις άλλοτε ευημερούσες πόλεις της Αμερικής, οδηγώντας τους ιθαγενείς στον τρόμο. Αυτοί οι εισβολείς καταναλώνουν όχι μόνο πόρους αλλά και την ίδια την ψυχή της κοινότητας, αφήνοντας στο πέρασμά τους τον όλεθρο. Αυτό που θα έπρεπε να είναι ένα ειρηνικό προάστιο, έχει γίνει τόπος τροφοδοσίας, όπου καταβροχθίζονται τα κατοικίδια – οι πιστοί σύντροφοι των αθώων. Ο εφιάλτης δεν βρίσκεται μόνο στην ίδια την πράξη αλλά και σε αυτό που αντιπροσωπεύει : απώλεια της τάξης, βύθιση στο αρχέγονο χάος. Ο Τραμπ, όπως και ο ατρόμητος πολέμιος των βρικολάκων Βαν Χέλσινγκ, στέκεται ως η μόνη προσωπικότητα που προειδοποιεί το έθνος, επισημαίνοντας τις φρικτές συνέπειες της αχαλίνωτης κακίας που διαβρώνει τα θεμέλια του έθνους.
Οι πράκτορες αυτής της μισάνθρωπης παρέας, με επικεφαλής την Καμάλα Χάρις, μια «μαρξίστρια» σύμφωνα με τον Τραμπ και κατ΄ άλλους μια συνοδό της απόκοσμης φρίκης, επιδιώκουν να εγκαινιάσουν μιαν εποχή άνευ προηγουμένου καταστροφής. Η άνοδος της Χάρις στην προεδρική εξουσία, όπως και το ξύπνημα του υποθαλάσσιου τερατόμορφου αρχιδαίμονα Κθούλου από τον αθάνατο ύπνο του στην άβυσσο του σύμπαντος του μεγάλου Λάβκραφτ, απειλεί να ρίξει τον Δυτικό κόσμο σε μια δίνη τρέλας, πόνου και φτώχειας. Οι πολιτικές που ασπάζεται, καλυμμένες έξυπνα με τον μανδύα της «προόδου», δεν είναι παρά τα πλήγματα των κακόβουλων ανθρωπίνων τεράτων, που επιθυμούν να διαλύσουν τον πυρήνα του Δυτικού πολιτισμού. Η Γαλλική Επανάσταση και η Επανάσταση των Μπολσεβίκων δεν ήταν κάποιες μεμονωμένες εκρήξεις πολιτικής αναταραχής. Ήταν σκόπιμες εκδηλώσεις ενός πολύ πιο απειλητικού σχεδιασμού. Αυτές οι αναταραχές, καλυμμένες με τη ρητορική της «ελευθερίας και της ισότητας», στην πραγματικότητα ενορχηστρώθηκαν από καλά εγκατεστημένες και προετοιμασμένες δυνάμεις. που στόχο είχαν την ανατροπή της τάξης η οποία είχε σφυρηλατηθεί με κόπο επί αιώνες. Οι επαναστάσεις ήταν προάγγελοι μαζικών σφαγών, που εξαπολύθηκαν από σκοτεινές δυνάμεις με σκοπό να διαγράψουν τη θεϊκή αρχιτεκτονική της ιεραρχίας, της πίστης και της παράδοσης, αφήνοντας στο διάβα τους μόνο έναν συντετριμμένο κόσμο.
Επί πολλές ια γενιές, αυτές οι δυνάμεις εργάστηκαν κρυφά, κρυπτόμενες στις σκιές της ανθρώπινης ιστορίας. Είναι η αισχρή συνωμοτική κλίκα χιλιετιών που τόσο θαρραλέα επιδίωξε να αποκαλύψει ο Τραμπ, αποκαλώντας την συχνά «Βάλτο». «Πότε θα διωχθούν οι άνθρωποι που έκαψαν τη Μινεάπολη;» ρώτησε ο Τραμπ. Οι ταραχές του κινήματος «Οι μαύρες ζωές μετράνε» – «Black Lives Matter» (BLM) BLM, η καταστροφή, η διάλυση των κοινωνικών κανόνων – όλα είναι συμπτώματα μιας βαθύτερης ασθένειας, που ενορχηστρώνεται από μιαν υλιστική ελίτ Επικυριάρχων χωρίς πίστη, που δεν επιδιώκει τίποτα λιγότερο από την εξάλειψη της εθνικής κυριαρχίας και αλυξηση του πλούτου της. Οι τακτικές της είναι σαφείς: αποδομήστε τα σύνορα, αποσταθεροποιήστε τις εκλογές και υπονομεύστε τους θεσμούς που από καιρό την κρατούσαν μακριά και υπό έλεγχο.
Ο Τραμπ επέμεινε ότι η Αμερική «χρειάζεται δύο πράγματα: Πρέπει να έχουμε σύνορα και καλές εκλογές». Χωρίς σύνορα, οι άνθρωποι είναι .. πήλινοι, άμορφοι και έτοιμοι να «καλουπωθούν» από αυτούς τους αδίστακτους «ανθρωπιστές» που επιδιώκουν να τους υποδουλώσουν. Και οι εκλογές; Αυτές είναι το τελευταίο όπλο του λαού. Βεβαίως ο βδελυρός «Βάλτος» θέλει να κυβερνά για πάντα, πνίγοντας τους ανθρώπους στη διαφθορά, φροντίζοντας να μην φανεί ποτέ κανένας πραγματικός αμφισβητίας. Σύνορα και εκλογές, αυτά δεν είναι πολιτικά ζητούμενα. είναι ασπίδες κατά της τυραννίας. Ο Τραμπ ξέρει πως αν χάσει, ο κόσμος θα διωχτεί σιδηροδέσμιος, ο «Βάλτος» θα συντρίψει και θα καταβροχθίσει όλα εκείνα για τα οποία πολέμησαν αυτός και οι οπαδοί του. Στις ΗΠΑ, τώρα, τα σύνορα και οι εκλογές είναι ο αγώνας για την ίδια την ελευθερία.
Η παρακμή για την οποία προειδοποιεί ο Τραμπ δεν είναι απλώς πολιτική στάση – είναι μια βάναυση πραγματικότητα. «Έχουμε ένα έθνος σε παρακμή. Έχουμε ένα έθνος που πεθαίνει», είπε, με κάθε λέξη του ζυγισμένη με τον τρόμο ενός μέλλοντος που γνωρίζει πολύ καλά. Η Αμερική, κάποτε μια πανίσχυρη υπερδύναμη, βρίσκεται στο χείλος του γκρεμού, ωθούμενη εκεί από αγοραίες και χειραγωγούμενες, αλαζονικές και ανίκανες ή αδύναμες και δειλές ηγεσίες, όπως αυτή του Τζο Μπάιντεν. Η σήψη δεν είναι τυχαία. Είναι ξεκάθαρα ενορχηστρωμένη και σκόπιμη. Κάθε αποτυχημένη πολιτική, κάθε πράξη προδοσίας από τον Μπάιντεν και τους ομοίους του, είναι ένα βήμα πιο κοντά σε αυτήν την καταστροφή.
Η παρατήρηση του Τραμπ για τον Μπάιντεν: «Τον πέταξαν έξω από την (προεδρική) εκστρατεία σαν σκυλί», δεν ήταν προσβολή, ήταν αποκάλυψη ! Ακόμη και μέσα στις τάξεις του διεφθαρμένου κατεστημένου, δεν υπάρχει ίχνος πίστης, δεν υπάρχει καμία συντροφικότητα. «Κανιβαλίζουν» αδίστακτα τους δικούς τους ανθρώπους, οδηγούμενοι από μιαν ατελείωτη πείνα για έλεγχο και εξουσία. Ο Μπάιντεν, μια υποκριτική, προσχηματικά αξιοπρεπής, γερασμένη και ανοϊκή μαριονέτα του «Βάλτου», υπήρξε το τέλειο εργαλείο τους, ασπόνδυλος, διεφθαρμένος, πρόθυμος να εκτελε΄σει τις προσταγές τους καθώς η Αμερική καταρρέει. Για τον Τραμπ, ο αγώνας του δεν διεξάγεται μόνον εναντίον αδύναμων ηγετών. Διεξάγεται ενάντια σε ολόκληρο το σύστημα της φθοράς που απειλεί να κατακλύσει το έθνος.
Τα λόγια του Τραμπ, αόριστα αλλά γεμάτα, στάζουν υπαινιγμούς, χαρακτηρίζοντας την Καμάλα Χάρις ως μια προσωπικότητα που έχει διαχειριστεί ανενδοίαστα και συμφεροντικά την ταυτότητά της και ανέβηκε με αμφίβολα μέσα, υποδηλώνοντας ότι μπορεί να είχε χρησιμοποιήσει περισσότερα από πολιτική δεξιότητα για να ανέβει στη σκάλα της εξουσίας. Όπως οι καλυμμένοι με πέπλα, μάσκες και καλύπτρες, μέσα σε χορταριασμένους βεβηλωμένους ναούς και ζοφερούς τόπους, λατρευτές οπαδοί σκοτεινών αιρέσων, η Καμάλα Χάρις παρουσιάζεται ως ένα πιόνι πονηρών ψυχομηχανικών, που αναδιαμόρφωσαν την προσωπικότητά της για να αποκτήσει επιρροή. Ο Τραμπ, πάντοτε συνειδητός κι ενθουσιώδης σταυροφόρος ενάντια σε αυτούς τους υποβόσκοντες φόβους, εκθέτει αυτή της την ψυχοπνευματική μεταμόρφωση, ως κατ΄εξοχήν αντιπροσωπευτική κι εμβληματική της τερατώδους απάτης του «Βάλτου», όπου η πίστη στην αλήθεια και στην παράδοση θυσιάζεται για την άμετρη, αδικαιολόγητη φιλοδοξία και τον πλέον κυνικό κι ανήθικο οπορτουνισμό.
«Αυτό που έχουν κάνει για τις επιχειρήσεις και την παραγωγή σε αυτή τη χώρα είναι φρικτό. Δεν έχουμε τίποτα! Ο Μπάιντεν δεν φροντίζει γιά τους ανθρώπους. Μεταξύ του Μπάιντεν και του γιου του… χάθηκαν όλα αυτά τα χρήματα από όλες τις διαφορετικές χώρες… Γιατί είναι τόσο πιστός σε αυτή και σε εκείνη την ξένη χώρα; Αυτή είναι μια διευθαρμένη διοίκηση και ξεπουλάνε τη χώρα μας κατά διαόλου». Τα λόγια του Τραμπ είναι ένας θρήνος για ένα έθνος που έχει απογυμνωθεί από τη βιομηχανική του δύναμη, για μια χώρα προδομένη. Στο όραμά του, τα κάποτε σπουδαία εργοστάσια της Αμερικής τώρα σιωπούν, με το ζωογόνο αίμα τους να έχει εξαφανιστεί από τη διαφθορά της κυβέρνησης Μπάιντεν. Σκιώδη ξένα συμφέροντα παραμονεύουν στα παρασκήνια, ανταλλάσσοντας πλούτο με επιρροή, ενώ ο Αμερικανός εργάτης εγκαταλείπεται στην οικονομική καταστροφή. Ο Τραμπ βλέπει τον Μπάιντεν και τον γιο του ως θλιβερές και πονηρές, απλές μαριονέτες, που δεν οδηγούνται από την πίστη στη χώρα, αλλά από την απληστία και τις απαιτήσεις των διεθνών μεσιτών εξουσίας, των διεθνών Επικυριάρχων. Η κυβέρνηση υπό την κυριαρχία αυτών των παγκοσμιοποιητών, πρόδωσε τον λαό, αφήνοντας το έθνος σε αταξία. Το μεγαλείο του ξεπουλήθηκε κομμάτι-κομμάτι στον πλειοδότη. Αυτό που κάποτε ήταν μια πανίσχυρη βιομηχανική μονάδα παραγωγής ηλεκτρικού ρεύματος είναι τώρα μια μαραζόμενη άχρηστη εγκατάσταση, τραγική απόδειξη για τη δύναμη της προδοσίας.
Ο Τραμπ διακήρυξε: «Θα καταλήξουμε σε έναν τρίτο παγκόσμιο πόλεμο και αυτός θα είναι ένας πόλεμος όπως κανένας άλλος, λόγω των πυρηνικών όπλων». Αληθώς, η αποκάλυψη πλησιάζει, όπως προειπώθηκε στην Αποκάλυψη του Ιωάννη, όπου φωτιά από τους ουρανούς κατατρώει τη γη, και τα έθνη πέφτουν στην έρημο. Ωστόσο, υπάρχει μια επιλογή : Μεταξύ του Τραμπ, τελευταίου φρουρού ενάντια στην ολοκληρωτική βασιλεία του φιλελευθερισμού, και της «Δημοκρατικής» Αποκάλυψης, της οποίας οι ηγέτες ανοίγουν τον δρόμο για την καταστροφή, επισπεύδοντας την κληση της θεϊκής σάλπιγγας. Είναι αναμφίβολο και ξεκάθαρο : Μόνο ο ένας δρόμος οδηγεί στη σωτηρία, ο άλλος οδηγεί στην καταστροφή !
Γιάννης Ηλιού
