Κάποτε, μετά το τέλος της Επαναστάσεως του 1821 και ενώ το νεοσύστατο Ελληνικό κράτος (και όχι το Έθνος το οποίο στεκόταν μια χαρά) προσπαθούσε να σταθεί στα πόδια του, στην Μητρόπολη της Ιεράς Πόλεως του Μεσολογγίου, γινόταν δοξολογία επ’ ευκαιρία του χαρμοσύνου γεγονότος.
Την ιεροπραξία παρακολουθούσε με ευλάβεια και ένας γέρο αγωνιστής με το εγγονάκι του. Όταν τελείωσε η δοξολογία, άρχισαν να παρελαύνουν από το βήμα του Ναού διάφοροι μεγαλόσχημοι ομιλητές, οι οποίοι αναφέρονταν στα γεγονότα του ξεσηκωμού. Ήταν, ας πούμε οι αναλυτές της εποχής…
Ο γέρο αγωνιστής άκουγε, αλλά σαν κάτι να τον ενοχλούσε. Φούσκωνε ξεφούσκωνε, ώσπου στο τέλος ξέσπασε. Αρπάζει το εγγονάκι του από το χέρι και σχεδόν ωρυόμενος φωνάζει: «Πάμε. Δεν γίνανε έτσι τα πράγματα»! Το ευσεβές εκκλησίασμα, κάτι κατάλαβε και άρχισε την μουρμούρα, αφού και το ίδιο είχε αρχίσει να φουντώνει με τις μπαρούφες των… αναλυτών που άκουγε.
Ο γέρο αγωνιστής, άρχισε να περπατάει με τον εγγονό του στους δρόμους του Μεσολογγίου, ώσπου σε μια γωνιά βλέπει ένα κουρελή, που καθισμένος στο πεζοδρόμιο τραγουδούσε ένα παράξενο τραγούδι. Έστησε αυτί ο παλιός ήρωας και κατάλαβε ότι ο κουρελής εξιστορούσε τα γεγονότα της Επαναστάσεως. Στάθηκε πολύ ώρα και άκουγε τον κουρελή και στο πρόσωπό του, αναγνώρισε ένα από τα πρωτοπαλίκαρα κάποιου τοπικού οπλαρχηγού, το οποίο είχε ζήσει πολεμώντας, όλα τα γεγονότα που τώρα τραγουδούσε. Σε μια στιγμή και με ματιά γεμάτα δάκρυα γυρίζει προς τον εγγονό του και του λέει: «Τ’ ακούς; Έτσι γίναν τα πράγματα». Τι δηλοί ο μύθος (που δεν είναι καθόλου μύθος); Ότι όσα ξέρει ο νοικοκύρης δεν τα ξέρει ο κόσμος όλος. Εδώ σταματάει ο μύθος και ερχόμαστε στην πραγματικότητα
Αφορμή για το κείμενο που θα διαβάσετε, έδωσε ένα βιβλιαράκι μόλις 160 σελίδων, που έγραψε ο Αντιστράτηγος ε.α κ. Νικολοδήμος Αθανάσιος, με τίτλο «Καταιγίδα στο Αιγαίο» και με το επεξηγηματικό υπότιτλο: «Το χρονικό της κρίσης των Ιμίων». Μερικοί θα αναρωτηθούν «Μα φθάνουν 160 σελίδες για να περιγραφεί η τραγωδία;». Ναι! Και με λιγότερες ακόμη. Διότι η αλήθεια δεν έχει ανάγκη από φτιασίματα και φιοριτούρες, που θα πει… δικαιολογητικές σκέψεις.
Μερικοί άλλοι, επίσης θα αναρωτηθούν «Και ποιος είναι ο Νικολοδήμος; Κάποιος αναλυτής;». Ο Νικολοδήμος λοιπόν είναι ο τότε Ταξίαρχος διοικητής της 80 ΑΔΤΕΑ (Ανωτέρα Διοίκηση Τμημάτων Εθνοφυλακής Αστυνομίας), που εδρεύει στην Κω και στην Ζώνη Ευθύνης της οποίας βρίσκονται τα Ίμια. Άρα ήταν (και είναι) η καθ’ ύλην αρμοδία στρατιωτική αρχή να χειριστεί οτιδήποτε αφορά τις βραχονησίδες αυτές και αυτό έκανε και τότε και μάλιστα με απόλυτη επιτυχία στο κομμάτι που αφορούσε αυτήν.
Κατά την «Κρίση των Ιμίων», ακούσαμε πολλούς αρμοδίους. Πολλά ονόματα. Ακούσαμε Σημίτης (Πρωθυπουργός – «Ευχαριστούμε τους Αμερικάνους»), Πάγκαλος (ΥΠΕΞ – «Δεν φυσάει ένας αέρας να πάρει τις σημαίες να ησυχάσουμε»), Αρσένης, Λυμπέρης (Α/ΓΕΕΘΑ – συγγραφέας πολυσέλιδων βιβλίων για την κρίση), Βούλγαρης (Α/ΓΕΣ). Κάτι λίγο ακούσαμε το όνομα «Σπυρίδων», τότε αντιστράτηγος διοικητής της ΑΣΔΕΝ (Ανωτάτη Στρατιωτική Διοίκηση Εσωτερικού και Νήσων) και σχεδόν καθόλου το όνομα «Νικολοδήμος», είπαμε ο καθ’ ύλην αρμόδιος. Για το ίδιο θέμα έχει εκδοθεί σωρεία βιβλίων, άλλων για ν΄ αναλύσουν τα αίτια και τις αφορμές (αχ αυτοί οι αναλυτές) και άλλων για να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα.
Και ερχόμαστε στην αρχή της ιστορίας μας. Του κουρελή που ήξερε πώς γίναν τα πράγματα. Βέβαια ο στρατηγός Νικολοδήμος δεν είναι κουρελής, αλλά αυτό είναι το μόνο στο οποίο διαφέρει από τον μεσολογγίτη αγωνιστή. Κατά τα άλλα είναι ο ΜΟΝΟΣ, το τονίζουμε ο ΜΟΝΟΣ, αυτός και το επιτελείο του, που έζησαν από πρώτο χέρι τα γεγονότα.
Αυτός, είδε αδαείς να ενεργούν παρορμητικά, επικίνδυνα και σίγουρα χωρίς δόλο. Είδε να δίδονται διαταγές, που άγγιζαν τα όρια του παραλόγου. Είδε να παρακάμπτονται διοικήσεις. Είδε να ακυρώνονται στο παρά πέντε διαταγές και να τροποποιούνται. Είδε να αγνοούνται σημαντικά στοιχεία από προϊσταμένους. Να γιατί μέσα σε μόνο 160 σελίδες, χωράει η αλήθεια. Αλλά θα συνεχίσουμε…
Επειδή το βιβλίο είναι αυτοέκδοση του συγγραφέα και το προόριζε για περιορισμένο αριθμό φίλων, είναι επόμενο οι αλήθειες που αναφέρει να μη γίνουν ευρέως γνωστές και αυτό δεν θα είναι καλό.
Τις αναφέρουμε… τηλεγραφικά:
Ο Στρατηγός λοιπόν, επισημαίνει τρία βασικά σφάλματα που σημειώθηκαν εκείνες τις ημέρες:
α. Η τοποθέτηση της σημαίας στην Ανατολική Ίμια, χωρίς να ληφθεί μέριμνα για την φρούρησή της (σελίδα 56)
β. Αφαίρεση τουρκικής σημαίας από την Αν. Ίμια από άνδρες του Πολεμικού Ναυτικού, εν αγνοία της 80 ΑΔΤΕ (σ.56). Τούτο βέβαια, αφού ενεπλάκησαν Ένοπλες Δυνάμεις σημαίνει πόλεμο. Είχε ληφθεί τέτοια απόφαση;
γ. Αλλαγή αποστολής της Ομάδος Καταδρομή και αντί να πάνε στα Ίμια εγκαταστάθηκαν την Καλόλιμνο (σ.65).
Και το κακό συνεχίζεται.
Τα ΜΜΕ καθ’ όλη τη διάρκεια της κρίσεως μεταδίδουν ανεξέλεγκτα διαβαθμισμένες πληροφορίες και χρειάστηκε άμεση αντίδραση του υποδιοικητού της ΑΔΤΕ για να περιοριστεί κάπως η ανευθυνότητα αυτή (σ. 75). Όλοι βέβαια θυμόμαστε τον, σε ζωντανή σύνδεση, απόπλου του Στόλου, από τον Ναύσταθμο…
Οκ καιρικές συνθήκες ήταν, αν όχι απαγορευτικές, λίαν επικίνδυνες για πτήση αυτού του τύπου Ελικοπτέρου (σ. 81).
Οι λόγοι της πτώσεως του Ελικοπτέρου αναφέρονται στην σελίδα 83.
Το πιο φαιδρό για την τότε πολιτική ηγεσία ήταν ότι το ΚΥΣΕΑ, συνεδρίασε στην Βουλή, αντί στο Εθνικό Κέντρο Επιχειρήσεων (ΕΘΚΕΠΙΧ) του ΓΕΕΘΑ (σ. 84). Ίσως φοβήθηκαν μήπως είχαμε κανένα πραξικόπημα… Η πληροφορία ότι οι πολίτικοι μας χρησιμοποιούσαν τότε σχολικούς χάρτες, ελέγχεται ως ανακριβής.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση απουσίασε εντυπωσιακά από την κρίση, ενώ εκ των υστέρων εξέδωσε ψήφισμα σύμφωνα με το οποίο «οι νησίδες Ίμια ανήκουν στα Δωδεκάνησα, με βάση τις συνθήκες του 1923, 1932 και 1947» και κάλεσε την Τουρκία να… συμμορφωθεί με τις διεθνείς συνθήκες. Πιο αποφασιστική παρέμβαση πεθαίνεις!!!…. (σ. 101)
Τέλος από την σελίδα 103 και μέχρι την σελίδα 115, αναλύονται οι τρόποι ενεργείας Ελλήνων και Τούρκων, που είναι και το «ζουμί» της όλης αφηγήσεως.
Αυτά, σε πολύ αδρές γραμμές, εξιστορούνται από τον τότε Ταξίαρχο και νυν Αντιστράτηγο ε.α. κ. Αθανάσιο Νοκολοδήμο, ο οποίος στην λεγομένη «Κρίση των Ιμίων», ήταν ο τοπικός διοικητής και γνωρίζει από πρώτο χέρι πώς γίναν τα πράγματα…
Υστερόγραφο
Σε συνέχεια του κειμένου που αναφερόταν στο σεξ, όπως το έβλεπε το ΕΑΜ, που αναφέραμε στο προηγούμενο σημείωμά μας, ο συμμαθητής μου από το Γυμνάσιο Κ.Δ. μου έγραψε: Ο πατέρας μου, μού έχει διηγηθεί, ότι οι συμμορίτες προσκαλούσαν τους αντιπάλους τους, με τα «χωνιά», και εκτός τα από τα γνωστά «αστικοτσιφλικάδικα» κ.λπ, έλεγαν επί λέξει: «Ελάτε μαζί μας να χορτάσετε @@@νί…».
Φαίνεται ότι περίσσευε το… είδος στους συντρόφους.
Που έχουν και το ηθικό πλεονέκτημα…
Του Χρήστου Μπολώση
