Αφήστε με να ζήσω
Η άμβλωση δεν είναι απλό θέμα. Αφαιρεί μια παιδική ζωή. Όσες δικαιολογίες και αν επικαλεσθεί η γυναίκα, όσο και αν την απωθήσει, η πράξη διαποτίζει όλη της τη ζωή και την ύπαρξη.
Τί γίνεται όταν φτάσει για αυτήν η ώρα του τέλους της; Όταν βρεθεί αντιμέτωπη με το δικό της θάνατο, με την προσωπική της συνάντηση με το Θεό, με τις ψυχές των παιδιών που αρνήθηκε; Με την τελική κρίση; Η ψυχή αναλογίζεται την αιωνιότητα και βασανίζεται αν δεν έχει τακτοποιηθεί πνευματικά, αν δεν μετανόησε και δεν ζήτησε συγχώρεση από τον Θεό. Όταν όμως υπάρξει μετάνοια τότε για αυτή τη ψυχή ανοίγει κυριολεκτικά ο Παράδεισος!
Διηγείται κάποιος την προθανάτια αγωνία μιας ταλαίπωρης γυναίκας: «Στη μικρή κτηνοτροφική κοινότητα του Idaho όπου μεγάλωσα, υπήρχε μια ηλικιωμένη γυναίκα, μητέρα μιας από τις πιο εύπορες οικογένειες κτηνοτρόφων. Η ίδια είχε κάνει πολλά παιδιά αλλά και πολλές αμβλώσεις Όταν πέθαινε στο νοσοκομείο, τα τελευταία της λόγια, που ψιθύρισε σε μια από τις νοσηλεύτριες, ήταν «Ω…, όλα αυτά τα μικρά μωρά! Λυπάμαι πολύ…. Τι θα τους πω; Θα με συγχωρήσουν;» (1)
Άλλη διηγείται: … Θυμάμαι την ιστορία που μου είπε η μητέρα μου όταν έφτασα στην εφηβεία.. Μου είπε ότι η γιαγιά μου από τη μεριά του πατέρα μου, στο νεκροκρέβατό της φοβόταν πολύ να πεθάνει. Εξομολογήθηκε στη μητέρα μου, που ήταν δίπλα τις στιγμές του θανάτου της, ότι «φοβόταν να συναντήσει όλα τα νεκρά μωρά της από την «άλλη πλευρά»….Φαίνεται ότι η γιαγιά μου είχε κάνει πολλές αμβλώσεις που δεν ήταν γνωστές στην οικογένεια και τους φίλους. Όταν βρέθηκε στην πόρτα του θανάτου της, η γιαγιά έπρεπε να αντιμετωπίσει την αγωνία από τους θανάτους και τους φόνους, είχε να αντιμετωπίσει όλο τον κρυμμένο φόβο που κουβάλαγε για πολλά χρόνια.
Αυτή η ιστορία -συνεχίζει η ενήλικη πλέον έφηβη- μου έκανε τρομερή εντύπωση, καθώς είχα διδαχθεί μέσω του δημοφιλούς υλικού της σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης, ότι η άμβλωση έμοιαζε περισσότερο με εξαγωγή δοντιού παρά με φόνο. Λίγο επώδυνη μεν, αλλά δεν υπήρχε κάποιο ηθικό δίλημμα….Πώς μπορούσε αυτό να ισχύει εφόσον η γιαγιά κουβαλούσε αυτή την ενοχή όλη της τη ζωή; Δεν μπορώ ποτέ να φανταστώ πως θα έπρεπε να μετανοήσω για τις οδοντιατρικές μου επεμβάσεις στο νεκροκρέβατό μου.(2)
Σε αντίθεση με τα παραπάνω, μεταφέρουμε μια εμπειρία ιερέα ενορίας της Αττικής, που διηγήθηκε το εξής συγκινητικό περιστατικό: «Μία κυρία δεν πίστευε στο Θεό, και στην νεότητά της είχε κάνει επτά αμβλώσεις. Δεν είχε έλεγχο συνειδήσεως για αυτές. Κάποια στιγμή ασθένησε από καρκίνο και παρά το ότι έλαβε την καλύτερη δυνατή αγωγή η νόσος ξέφυγε από τον έλεγχο των ιατρών. Τότε ένας γιατρός της είπε χωρίς καλά καλά να καταλαβαίνει το τί έλεγε: « Εμείς κάναμε ό,τι μπορούσαμε, τώρα μόνο ο Θεός μπορεί να σας βοηθήσει».
Η γυναίκα θέλοντας να ανακουφιστεί, έκανε αυτό που της υποδείχθηκε. Απευθύνθηκε στον ιερέα της ενορίας της, – που διηγήθηκε το περιστατικό-, θέλοντας να λάβει βοήθεια από τον Θεό, τον οποίο είχε αγνοήσει και περιφρονήσει ως τότε. Σιγά σιγά κατάλαβε τα σφάλματα της νεότητάς της, είδε αυτά που την απομάκρυναν από την αγκαλιά του Πατέρα μας, μετανόησε, κοινώνησε και η ψυχή της ελάφρυνε. Τώρα πια ούτε άγχος ούτε φόβος. Ο ιερέας, -που ήταν δίπλα της και την στιγμή του θανάτου της, περιέγραψε πως το πρόσωπό της έλαμπε τις τελευταίες της στιγμές καθώς εκείνη του έλεγε: «Πάτερ! Πάτερ!…..Βλέπετε; Είναι εδώ τα 7 παιδιά μου που ήλθαν να με προϋπαντήσουν!» Και σιγά σιγά έφυγε ήρεμη και χαρούμενη. (3)
Παραθέτουμε αυτές τις απλές αλλά αληθινές ιστορίες για να δείξουμε την αγάπη του Θεού καθώς και την αξία της μετάνοιας και της εξομολόγησης που υπάρχει μόνο μέσα στην Ορθόδοξη Εκκλησία.(4) Η συντετριμμένη εξομολόγηση της έκτρωσης δίνει φτερά στη ψυχή, απαλλάσσει από τις αγωνιώδεις τύψεις, το φόβο και την απελπισία, και μας βάζει και πάλι στον Παράδεισο, στην αγκαλιά του Πατέρα μας!