Συμμετέχω περίπου σαράντα χρόνια στους Εθνικιστικούς αγώνες. Έχω δει αρκετά και έχω καταλάβει περισσότερα. Αυτό όμως που παραμένει για εμένα μυστήριο, είναι το κεντρικό ερώτημα:
Έχουμε άραγε τους Αρχηγούς που μας αξίζουν; Εμείς με τις ελλείψεις μας αναγάγουμε σε ηγετικές μορφές, ανθρώπους ανάξιους, ή εμείς είμαστε πάντα παραπλανημένοι από νάρκισσους λαοπλάνους που στα δύσκολα μετατρέπονται από πολεμιστές σε καρικατούρες του Καραγκιόζη;
Τελικά, η κότα έκανε το αυγό ή το αυγό την κότα; Δεν ξέρω…
Αυτό όμως που είναι σίγουρο είναι ότι, στον «χώρο» λείπει η κριτική και η αυτοκριτική. Παρατηρείστε ότι όταν ένα σχήμα διαλύεται, το παθαίνει πάντα όταν αρχίσει η κριτική για τις ενέργειες της ηγεσίας.
Λες και ο ηγέτης κρατάει στο δεξί χέρι το Εξκάλιμπερ και στο αριστερό το Γκράαλ και η κριτική σε αυτόν είναι ιεροσυλία.
Σοβαρότατο λοιπόν μειονέκτημα του «χώρου» είναι η ακαμψία της κάθε ηγεσίας να μάθει από τα λάθη.
Κι όμως, στην ζωή όλοι κρινόμαστε καθημερινά. Από φίλους, συγγενείς, συνεργάτες, γνωστούς κι αγνώστους. Και καθημερινά κάνουμε αυτοκριτική, αναθεωρώντας την μια επιλογή μας ή την άλλη.
Η έλλειψη αυτών των δυο διεργασιών, της κριτικής και της αυτοκριτικής δηλαδή, φαίνεται να είναι το βασικό «προσόν» στο βιογραφικό όποιου που αναλαμβάνει «ηγέτης» σε κάποιο κόμμα ή κίνημα του «χώρου».
Δεν έχω ακούσει μια φορά τόσα χρόνια, κάποιον να βγει και να πει ότι, αυτή η ενέργειά μου ήταν λανθασμένη. Έπρεπε να έχω δράσει με άλλον τρόπο. Ποτέ. Λες και αυτά τα λόγια αποτελούν μαγικό ξόρκι που θα σπάσει τον καθρέπτη του νάρκισσου και θα τον εξαφανίσει. Όπως δεν έχω δει κανένα από τα κόμματα του χώρου, να αλλάζει αρχηγό στη διάρκεια των ετών…
Στις ημέρες μας, ζούμε μιαν σοβαρότατη Συνταγματική εκτροπή. Νομοθετήματα καταστρατηγούν το Σύνταγμα και απαγορεύουν την έκθεση στις εκλογές σε κομματικούς μηχανισμούς, με προμετωπίδα την προστασία της ίδιας της δημοκρατίας που τραυματίζουν με αυτές τις ενέργειες. Το καθεστώς όμως, ελέγχει πλήρως τους κρατικούς μηχανισμούς και έτσι μπορεί να δημιουργεί τα αποτελέσματα που θέλει. Αυτή είναι μια πραγματικότητα.
Μια πραγματικότητα που θα έπρεπε όλοι να αντιλαμβάνονται, πόσο μάλλον οι Αρχηγοί…
Η άμυνα απέναντι σε τέτοιες ενέργειες, είναι η νομική προσφυγή κατά τέτοιων νόμων, ώστε να κηρυχθούν αντισυνταγματικοί και άρα μη εφαρμόσιμοι. Κανένα από τα κόμματα που φωτογραφήθηκαν από τα τρία αυτά νομοθετήματα, δεν τα προσέβαλλε.
Οι Αρχηγοί, φώναξαν τσίριξαν απείλησαν αλλά δεν κατάλαβαν ούτε τι έγινε, ούτε τι έπρεπε να κάνουν.
Μια πραγματικότητα όμως, που φαίνεται ότι δεν αντελήφθησαν, ούτε τα στελέχη ούτε οι οπαδοί. Συνεχίζουν να δοξάζουν αρχηγούς που εμφάνισαν κάτι απίθανους για σωτήρες, τους έκαναν Προέδρους σήμερα και αύριο τους έδιωξαν και με τέτοιες πολιτικές ενέργειες μαθητού δημοτικού, παραλίγο να χάσουν το κόμμα. Συνεχίζουν να δοξάζουν εκείνους που τους τάιζαν ψέματα μιλώντας για ποσοστά μεταξύ 7% -15% αλλά δεν έκαναν ούτε μια διαδήλωση 200 ατόμων, εκείνους που τους τάιζαν ψέματα για “plan B” όταν φαίνεται ότι δεν υπήρχε ούτε “plan Α”.
Σε αυτές τις εκλογές, για πρώτη φορά από όσο εγώ θυμάμαι, κατατέθηκαν περίπου 20 συνδυασμοί του «χώρου»! Και αντί την ημέρα των επερχόμενων εκλογών να γεμίσουν τα τραπέζια στα εκλογικά κέντρα με ψηφοδέλτια «πατριωτικά» έγινε σφαγή.
Είναι όμως μόνο το καθεστώς υπεύθυνο για αυτή την πανωλεθρία; Φταίει το καθεστώς όταν μεγαλόσχημοι Αρχηγάρες, διαλέγουν για όνομα κόμματος, κάποιο που ήδη προϋπάρχει; Διαλέγουν σήμα που είναι βέβαιο πως δεν θα περάσει; Καταθέτουν φάκελο με ελλιπή δικαιολογητικά;
Τι έπαρση είναι αυτή; Τι προχειρότητα; Τι ένδεια στελεχών; Τι μυωπία πολιτική;
Ποιοι είναι αυτοί οι στρατάρχες της πολιτικής που δεν μπορούν να επιμεληθούν έναν φάκελο αλλά κατέχουν την κρυφή γνώση και θα μας σώσουν;
Τι θράσος έχουν τα πολιτικά βρέφη, να θέλουν να μας πείσουν πως η λερωμένη πάνα τους, είναι εθνικός θησαυρός;
Κι αυτούς, μετά από τέτοιες χονδροειδέστατες γκάφες και ανοησίες, οι οπαδοί τους, ακόμη τους στηρίζουν: «Περιμένετε να τοποθετηθεί ο Αρχηγός. Να μας πει τι θα κάνουμε». Όλα αυτά υπό τη σκέπη της «πίστης». Πίστη κυρίες και κύριοι έχει και η στρουθοκάμηλος που χώνει το κεφάλι στην άμμο. Πιστεύει ότι δεν την βλέπουν.
Ας ξεκαθαρίσουμε κάτι: Πίστη, αμετακίνητη και φλογερή έχουμε στις Ιδέες μας. Οι αρχηγοί έχουν μόνο την εμπιστοσύνη μας. Και η εμπιστοσύνη κερδίζεται με σύνεση, αλτρουισμό και αξιοπρέπεια.
Γι’ αυτό σας λέω, όταν οι αρχηγοί δεν έχουν τσίπα, δεν αναλαμβάνουν την ευθύνη των παράλογων ενεργειών και αποτυχημένων στρατηγικών τους, αλλά και οι οπαδοί,
δεν απαιτούν διαφάνεια, ανέχονται (ή και γουστάρουν) να τους κοροϊδεύουν,
τότε το ερώτημα είναι ένα:
ΤΕΛΙΚΑ ΕΧΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΑΡΧΗΓΟΥΣ ΠΟΥ ΜΑΣ ΑΞΙΖΟΥΝ; ΙΔΟΥ Η ΑΠΟΡΙΑ..
του Χαράλαμπου Βουκελάτου
